Gerard Pająkowski

Gerard (Gerhard) Pająkowski
Plutonowy Plutonowy
Data i miejsce urodzenia

3 października 1894
Brzozie

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1920
koło Lipia

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

18 Pułk Ułanów Pomorskich

Główne wojny i bitwy

Powstanie wielkopolskie

Obelisk upamiętniający Gerarda Pająkowskiego w Gniewkowie

Gerard (Gerhard) Pająkowski[1] (ur. 3 października 1894 w Brzoziu, zm. 17 stycznia 1920 koło Lipia[2]) – polski żołnierz, uczestnik powstania wielkopolskiego.

Syn rolników Szymona i Apolonii z Ossowskich. W rodzinnej wsi spędził dzieciństwo. W czasie I wojny światowej został wcielony do armii niemieckiej. Po zakończeniu wojny wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Po zakończeniu powstania, jako plutonowy, wstąpił do polskiego wojska i służył w 18 Pułku Ułanów[2].

W 1920 roku 18 Pułk Ułanów brał udział w przejmowaniu Pomorza od Niemców. 17 stycznia, gdy wojsko polskie przekraczało linię demarkacyjną, wybuchła potyczka z siłami Grenzschutzu[2] (prawdopodobnie z powodu nieporozumienia i różnicy czasu[3]). Gerard Pająkowski zginął, stając się jedynym poległym po stronie polskiej w operacji przejmowania Pomorza[4].

W maju 1930 nadano mu pośmiertnie Brązowy Krzyż Zasługi za „zasługi położone przy objęciu Pomorza”[5].

Upamiętnienie

26 stycznia 1920 roku miał miejsce uroczysty pogrzeb Gerarda Pająkowskiego na cmentarzu garnizonowym w Toruniu[2], mowę wygłosił m.in. komisaryczny prezydent miasta Otton Steinborn[6]. Prezydent RP przyznał rodzicom poległego dożywotnią rentę[7]. Nazwisko Pająkowskiego znalazło się na publicznie odczytywanej liście, prezentowanej w dniach 15-16 lutego 1930 w dziesiątą rocznicę powrotu Pomorza do Polski, upamiętniającej 214 poległych i zmarłych Pomorzan, którzy zasłużyli się „w pracach i walce o zachowanie polskości, jakoteż przywrócenie Pomorza na łono Ojczyzny”[8]. Przez kolejne lata nagrobek Pająkowskiego był miejscem uroczystości patriotycznych[9], a w 1930 roku władze Torunia wystawiły na mogile pomnik, przedstawiający zrywającego się orła[2][10] W grudniu 1930 roku imieniem Gerarda Pająkowskiego nazwano ulicę w Toruniu (między ulicą Targową i Drogą Trzeposką)[11]. 28 maja 1939 odsłonięto również pomnik Pająkowskiego w Gniewkowie, przedstawiający kawalerzystę na spienionym koniu. Monument odsłonił dowódca Armii „Pomorze” gen. Władysław Bortnowski, w obecności dowódcy 4 Dywizji Piechoty w Toruniu gen. Mikołaja Bołtucia oraz wicewojewody pomorskiego Zygmunta Szczepańskiego, odsłonięciu towarzyszyły liczne uroczystości patriotyczne[12]. Oba pomniki zostały zniszczone przez Niemców w czasie II wojny światowej[2].

W 2003 roku odsłonięto nowy pomnik Pająkowskiego w Gniewkowie. Na cmentarzu garnizonowym w Toruniu ustawiono na grobie krzyż z napisem „Ś.P. Plutonowy Pająkowski Powstaniec Wielkopolski z r. 1918/19. poległ na polu walki od kuli niemieckiej dnia 17. stycznia 1920 r. pod Gniewkowem dla Polski”, a jego imieniem nazwano ulicę na Jakubskim Przedmieściu[2]. W czerwcu 2009 odsłonięto pamiątkową tablicę ku czci Pająkowskiego w jego rodzinnym Brzoziu, ufundowaną przez Stowarzyszenie na Rzecz Ocalenia Śladów Przeszłości w Gminie Cekcyn „Światło”, Towarzystwo Miłośników Ziemi Cekcyńskiej oraz mieszkańców Brzozia[13]. Rada Miejska w Gniewkowie ogłosiła rok 2019 „Rokiem plutonowego Gerharda Pająkowskiego na terenie Miasta i Gminy Gniewkowo”[14]. Pająkowski jest także patronem jednej z gniewkowskich ulic[15].

Przypisy

  1. W literaturze występuje także pod imieniem Jan (por. np. Aleksander Smoliński, Udział sił Rzeczypospolitej Polskiej w operacji przejmowania ziem dawnych Prus Królewskich i Prus Książęcych przyznanych jej na mocy Traktatu w Wersalu (styczeń-luty 1920 r.), „Rocznik Grudziądzki”, tom XIX, 2011, s. 104-105) lub Jan Gerard (Gerhard, por. Włodzimierz Lewandowski, Wartość nie moja, nie twoja… wartość należąca do całego Narodu, [część II], „Jutro. Organ Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P. 1914/19”, nr 20, 16 maja 1937, s. 2).
  2. a b c d e f g PAJĄKOWSKI GERARD – E-WIETOR [online], e-wietor.pl [dostęp 2021-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-10].
  3. Postaci Powstania [online], kujawsko-pomorskie.pl [dostęp 2021-10-10].
  4. Polskie Radio PiK, Gerard Pająkowski – jedyny żołnierz, który zginął podczas powrotu Pomorza do Macierzy [online], Gerard Pająkowski – jedyny żołnierz, który zginął podczas powrotu Pomorza do Macierzy, 5 stycznia 2020 [dostęp 2021-10-10] (pol.).
  5. Dziennik Bydgoski”, nr 120, 24 maja 1930, s. 12 (jako plutonowy Jan Pająkowski).
  6. Pająkowski Gerard, w: Pamięci godni. Znani i nieznani z gminy Cekcyn (opracowali Alina Wajda, Kazimierza Wajda, Bartosz Puchowski), Cekcyn 2010, s. 125–126.
  7. Pomorze czci pamięć swego Bohatera, „Pielgrzym”, nr 63, 27 maja 1939, s. 5.
  8. Lista zasłużonych poległych i zmarłych Pomorzan, „Pielgrzym”, nr 23, 22 lutego 1930, s. 3–4.
  9. Pierwszemu poległemu w obronie Pomorza. W 7-ą rocznicę wyzwolenia, „Słowo Pomorskie”, nr 19, 25 stycznia 1927, s. 8.
  10. W materiałach prasowych jako fundator pomnika występuje też koło Związku Podoficerów Rezerwy Rzeczypospolitej w Toruniu, por. Na cmentarzu garnizonowym w Toruniu. Grób śp. plutonowego Pająkowskiego na cmentarzu garnizonowym w Toruniu, „Dzień Pomorski”, nr 254, 2/3 listopada 1935, s. 11.
  11. Katarzyna Tomkowiak: Niepodległa. Patroni ulic, skwerów, placów i rond w Toruniu. Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, 2020, s. 25.
  12. Odsłonięcie pomnika bohaterskiego podoficera. Podniosła uroczystość rezerwistów pomorskich, „Polska Zbrojna”, nr 148, 30 maja 1939, s. 1; Dionizy Macesowicz-Majewski, Pomnik podoficera, „Wiarus”, nr 25, 18 czerwca 1939, s. 806-807.
  13. Pamięci godni…, dz. cyt., s. 126.
  14. Uchwała nr VI/41/2019 Rady Miejskiej w Gniewkowie z dnia 30 stycznia 2019 r. w sprawie ustanowienia roku 2019 „Rokiem plutonowego Gerharda Pająkowskiego na terenie Miasta i Gminy Gniewkowo”.
  15. Ulica Pająkowskiego miała swoje święto, portal gniewkowo.eu, 21 lipca 2019 (dostęp: 14 listopada 2021).

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!