Friedrich Kiel (ur. 7 października 1821 w Puderbach, zm. 13 września 1885 w Berlinie[1][2]) – niemiecki kompozytor i pedagog.
Życiorys
Był synem nauczyciela, pierwsze lekcje muzyki pobierał od ojca[1]. W 1827 roku rodzina Kielów przeprowadziła się do Bad Berleburg, gdzie przejawiającego zdolności Friedricha objął swoim mecenatem książę Karol Sayn-Wittgenstein-Berleburg[2]. Później Friedrich Kiel studiował w Coburgu u Caspara Kummera[2]. W 1840 roku wrócił do dwór księcia Karola, gdzie został koncertmistrzem orkiestry dworskiej[1][2]. W latach 1842−1845 był uczniem Siegfrieda Dehna w Berlinie[1]. Następnie pracował jako nauczyciel gry na fortepianie[1][2]. Od 1865 roku był członkiem berlińskiej Akademie der Künste[1], w której od 1882 roku prowadził mistrzowską klasę kompozycji[1][2]. W latach 1866−1870 wykładał w berlińskim Konserwatorium Sterna, następnie w Hochschule für Musik[2]. Jego uczniami byli m.in. Zygmunt Noskowski i Ignacy Jan Paderewski[1].
W 1979 roku powstało Friedrich-Kiel-Gesellschaft, zajmujące się propagowaniem twórczości kompozytora[2].
Odznaczenia
Twórczość
W swojej twórczości wokalno-instrumentalnej nawiązywał do osiągnięć J.S. Bacha i Händla, w muzyce kameralnej ulegał wpływom Brahmsa, przejawiającym się w skłonności do wykorzystywania tematów ludowych i ich wariacyjnego przekształcania[1]. Jego twórczość, z powodu konserwatywnego charakteru, szybko popadła w zapomnienie[1].
Skomponował m.in. Uwerturę na orkiestrę, Koncert fortepianowy, 7 triów fortepianowych, 2 kwartety fortepianowe, 2 kwartety smyczkowe, 2 kwintety fortepianowe, 2 Requiem, Missa solemnis, Te Deum, oratoria Christus i Der Stern von Bethlehem[2].
Przypisy
Linki zewnętrzne