4 działa kal. 102 mm (2 x II) 4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II) 8 działek plot. kal. 20 mm (4 x II) 3 wt kal. 533 mm (1 x III) 2 miotacze Hedgehog 4 mbg, 2 zrzutnie bg
Fregaty (początkowo klasyfikowane jako lekkie niszczyciele) typu Almirante Clemente zostały zamówione przez Wenezuelę we Włoszech w 1953 (pierwsze trzy jednostki) i 1954 roku (kolejna trójka)[1][2]. Do budowy jednostek dla oszczędności masowych zastosowano na szeroką skalę stopy aluminium, co jednak sprawiło wiele problemów podczas eksploatacji[1][3]. Okręty miały klimatyzowane pomieszczenia załogi i stanowiska dowodzenia oraz wyposażono je w stabilizatory Denny-Brown[1][2].
Wszystkie okręty typu Almirante Clemente zbudowane zostały w stoczni Ansaldo(inne języki) w Livorno[2][3]. Stępki okrętów położono w 1954 roku, zostały wodowane w latach 1954–1956, a ukończono je w latach 1956–1957[1][3].
Dwie fregaty nieco tylko zmodyfikowanego typu, różniące się lekkim uzbrojeniem przeciwlotniczym, zostały następnie zamówione przez Indonezję. Ich stępki położono 8 stycznia 1956 roku, obie wodowano 5 maja 1956 roku[a], a ukończono je w maju 1958 roku[4]. Podobną fregatą była również zbudowana dla Portugalii „Pêro Escobar”(inne języki) (wodowana 25 września 1955 roku), lecz w większym stopniu różniła się uzbrojeniem[5].
KRI „Surapati” – widoczna sylwetkaARV „Almirante José García” po modernizacji, z miotaczem bomb głębinowych za działami dziobowymi
Okręty miały charakterystyczną architekturę, której wyróżniające się elementy stanowiła rozbudowana nadbudówka na śródokręciu, połączona z pojedynczym szerokim, zwężającym się ku górze kominem, oraz mało zabudowany pokład rufowy[6]. Kadłub był gładkopokładowy, ze wzniosem pokładu na dziobie, przy czym dolna kondygnacja nadbudówki stanowiła nadbudowę, ze ścianami stanowiącymi przedłużenie burt[6]. Lekko wybrzuszona dziobnica była silnie wychylona do przodu[6]. Na pokładzie dziobowym umieszczone było dwudziałowe stanowisko artylerii z maską ochronną[6]. Na dachu nadbudówki dziobowej była podstawa radaru i za nią pojedynczy maszt kratownicowy[6]. Na pokładzie za kominem znajdował się pierwotnie aparat torpedowy, a dalej mała pokładówka i drugie stanowisko dział, na około 3/4 długości okrętu, natomiast dalszy pokład do rufy nie był zabudowany[6].
Długość całkowita fregat wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra i zanurzenie maksymalne 3,4 metra[3]. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ts (ton angielskich), a pełna 1500 ts[1][3]. Dla okrętów indonezyjskich podawano wyporność standardową 1150 ts, a pełną taką samą[7]. Okręty napędzane były przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 34 węzłów[2][3][b]. Okręty zabierały zapas 350 ton paliwa, co zapewniało zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów[1][3].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostek składało się z czterech automatycznych dział uniwersalnych kalibru 102 mm, kierowanych radarem, w dwóch dwudziałowych stanowiskach[3]. Armaty miały lufy o długości 46 kalibrów (L/46)[8]. Silne było uzbrojenie przeciwlotnicze, na które składały się dwa podwójne zestawy armat kalibru 40 mm Bofors Mark 1 L/60 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych kalibru 20 mm Oerlikon Mark 24 L/70[2][3]. Uzbrojenie uzupełniał potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm[2][3]. Broń ZOP stanowiły: dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog Mk 11 oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych[2][3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary SPS-6, SPS-10 i SPG-34 oraz sonar SQS-4[2].
Indonezyjskie okręty różniły się uzbrojeniem przeciwlotniczym, które stanowiło sześć działek kalibru 30 mm i sześć działek kalibru 20 mm, wszystkie podwójnie sprzężone[9].
Załoga pojedynczego okrętu składała się ze 162 osób, w tym 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy[1]. W służbie indonezyjskiej podawana była załoga 200 osób[8].
Okręty zostały przyjęte w skład Marynarki Wojennej Wenezueli(inne języki) w latach 1956–1957, otrzymując numery taktyczne D-12, D-13, D-22, D-23, D-32 i D-33[1][2]. W 1962 roku w macierzystej stoczni w Livorno na trzech jednostkach („Almirante Brión”, „General José de Austria” i „Almirante José García”) dokonano modernizacji uzbrojenia: zdemontowano wszystkie działka kal. 40 mm i kal. 20 mm, instalując w zamian dwa podwójne zestawy działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i miotacz bomb głębinowych kal. 305 mm Menon[2][3]. Z okrętów zdjęto także wyrzutnie torpedowe i miotacze Hedgehog[10]. Nowy miotacz bomb głębinowych zamontowano na pierwszej kondygnacji nadbudówki, za działami dziobowymi[11].
W latach 1968–1976[12][13] w brytyjskiej stoczni Cammell Laird(inne języki) przeprowadzono gruntowną modernizację kolejnych dwóch jednostek („Almirante Clemente” i „General José Trinidad Moran”): zdemontowano oba stanowiska dział kal. 102 mm, montując w ich miejscu dwie pojedyncze armaty OTO Melara kal. 76 mm L/62; usunięto też całość uzbrojenia przeciwlotniczego i torpedowego, zastąpionego przez podwójny zestaw działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 i dwie potrójne wyrzutnie torped kal. 324 mm[2][3]. Oba okręty otrzymały też nowe wyposażenie radioelektroniczne, na które składały się radary Decca(inne języki) 1226, Plessey AWS-2 i Selenia RTN-10X oraz sonar Plessey MS-26[2][3].
W drugiej połowie lat 70. rozpoczęło się wycofywanie ze służby okrętów: w 1976 roku los ten spotkał fregatę „General José de Austria”, rok później „Almirante José García”, a rok 1978 okazał się ostatnim dla „General Juan José Flores” i „Almirante Brión”[3][14]. Na pozostałych w służbie fregatach w latach 1984–1985 we Włoszech dokonano instalacji nowych jednostek napędowych: dwóch silników wysokoprężnych GMT 16-645 E7CA o łącznej mocy 6000 KM, przez co prędkość maksymalna zmalała do 22 węzłów[3][15]. W marcu 1986 roku „Almirante Clemente” i „General José Trinidad Moran” zostały przekazane Straży Granicznej[2][16]. Jednostki zostały wycofane ze służby w latach 2008–2009[2][17][c].
Indonezja
Jedna z indonezyjskich fregat
W służbie Indonezji okręty służyły pod nazwami „Iman Bondjol” (nr burtowy 250, później 355) i „Surapati” (251, później 356)[9][d]. Wycofano je w 1978 roku[9].
↑Gogin 2018 ↓ podaje, że „Almirante Clemente” wycofano ze służby w 2011 roku, zaś u Saunders (red.) 2009 ↓, s. 984 „General José Trinidad Moran” figuruje jeszcze jako będący w służbie.
Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.): Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Jean Labayle-Couhat (red.): Combat Fleets of the World 1976/77: Their Ships, Aircraft, and Armament. Annapolis: Naval Institute Press, 1976. ISBN 978-0-87021-183-6.
_underway_c1963.jpg)
.JPEG)
