Franciszek Niżałowski

Franciszek Tomasz Niżałowski
Ilustracja
zdjęcie z 1914
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

18 września 1859
Lwów

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1937
Lwów

Przebieg służby
Lata służby

1879, 1882–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Tomasz Niżałowski (ur. 18 września 1859 we Lwowie, zm. 9 sierpnia 1937 tamże) – doktor prawa, generał audytor cesarskiej i królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego, prezes Najwyższego Sądu Wojskowego.

Życiorys

Grobowiec rodziny Kozaków, w którym pochowano gen. Franciszka Niżałowskiego

Szkołę średnią ukończył we Lwowie. Następnie w 1881 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. 9 stycznia 1879 rozpoczął ochotniczą, jednoroczną służbę wojskową w 30 Pułku Piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii we Lwowie. W 1880 został podporucznikiem rezerwy. 13 marca 1882, po zakończeniu studiów, rozpoczął służbę zawodową w C. i K. Armii jako praktykant audytoriatu. Służył kolejno w Temesvár, audytor w 13 Pułku Piechoty w Krakowie (1887-1891), potem w Peczu na Węgrzech. W 1893 został audytorem sztabowym. W kwietniu 1902 został referentem do spraw sprawiedliwości w Dowództwie XIV Korpusu w Innsbrucku. W 1911 został referentem w Najwyższym Sądzie Wojskowym w Wiedniu. 1 lipca 1914 mianowany został prezydentem senatu Najwyższego Sądu Obrony Krajowej. Pozostawał na tym stanowisku do 13 grudnia 1918 ciesząc się uznaniem władz, czego wyrazem były pochwały cesarskie.

16 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W styczniu 1919 otrzymał przydział służbowy do Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 marca 1919 został mianowany I prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego. Pozostawał na tym stanowisku do 1 kwietnia 1921, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku[1]. 8 kwietnia 1919 rozkazem 1443 został mianowany przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej Korpusu Sądowego Wojska Polskiego[2]. Osiadł w Warszawie, potem we Lwowie. Tam zmarł i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

Awanse

W Cesarskiej i Królewskiej Armii:

Do Wojska Polskiego przyjęty został w stopniu generała podporucznika z prawem do używania tytułu generała porucznika. 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku w stopniu rzeczywistego generała porucznika[3]. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych, 1919, R. 2, nr 44, s. 1069.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 26.02.1921 r.
  4. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 167

Bibliografia

  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!