31 marca 1684 Frattamaggiore
włoskie
30 września 1755 Neapol
muzyka poważna, muzyka barokowa
kompozytor, pedagog
szkoła neapolitańska
Francesco Durante (ur. 31 marca 1684 we Frattamaggiore, zm. 30 września 1755 w Neapolu[1][2][3]) – włoski kompozytor i pedagog muzyczny.
Był siódmym z jedenaściorga dzieci wełniarza[3]. Po śmierci ojca w 1699 roku przeszedł pod opiekę stryja, księdza Angelo Durantego, u którego pobierał pierwsze lekcje muzyki[1][2]. W latach 1702–1705 uczęszczał do Conservatorio di San Onofrio a Capuana w Neapolu, gdzie pobierał nauki u skrzypka Gaetano Francone[1][2]. Przypuszczalnie uczył się też u Bernardo Pasquiniego i Giuseppe Ottavio Pitoniego w Rzymie[1][2][3]. Od 1710 do 1711 roku był wykładowcą w neapolitańskim Conservatorio di San Onofrio a Capuana[1][2]. O kolejnych kilkunastu latach jego życia brak informacji źródłowych[1][2]. W latach 1728–1738 był kapelmistrzem Conservatorio dei Poveri di Gesù Christo w Neapolu[1][2][3]. Od 1742 do 1755 roku uczył w Conservatorio di Santa Maria di Loreto, od 1745 roku ponownie był też wykładowcą Conservatorio di San Onofrio a Capuana[1][2]. Do jego uczniów należeli m.in. Giovanni Battista Pergolesi, Niccolò Jommelli, Giovanni Paisiello, Niccolò Piccinni, Tommaso Traetta, Pasquale Anfossi, Egidio Romualdo Duni, Pietro Alessandro Guglielmi, Nicola Logroscino i Leonardo Vinci[1][2]. Po śmierci został pochowany w neapolitańskim kościele San Lorenzo Maggiore[1].
Należał do czołowych przedstawicieli szkoły neapolitańskiej, pomimo iż w przeciwieństwie do innych jej przedstawicieli nie napisał ani jednej opery[1]. Zajmował się głównie twórczością religijną, łącząc w swoich kompozycjach typową dla szkoły neapolitańskiej śpiewność z kunsztowną polifonią charakterystyczną dla ośrodka rzymskiego[1]. Operował techniką kontrapunktyczną w stylu koncertującym, wprowadzał dwuchórowość[1]. Stosował bogatą koloraturę w partiach solowych, co zbliża stylistycznie jego arie i duety w mszach do arii operowych[1].
W sonatach na klawesyn stosował 2-częściową budowę z obszernym 2–4 głosowych studio w technice fugowanej w części pierwszej i krótkim 2-głosowym divertimento w części drugiej[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])