Eva Joly

Eva Joly

Eva Joly (2013)
Imię i nazwisko urodzenia	Gro Eva Farseth
Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1943 Oslo
Zawód, zajęcie	prawniczka, polityk

Eva Joly (ur. 5 grudnia 1943 w Oslo jako Gro Eva Farseth) – francuska prawniczka, sędzia śledczy i polityk pochodzenia norweskiego, posłanka do Parlamentu Europejskiego VII i VIII kadencji.

Życiorys

W wieku 18 lat przyjechała jako au pair do Francji, gdzie wyszła za mąż za obywatela Francji. Pracowała jako sekretarka, ukończyła wieczorowe studia prawnicze. W 1981 objęła stanowisko zastępcy prokuratora w Orleanie. W 1990 została sędzią śledczym ds. finansowych przy Sądzie Kasacyjnym w Paryżu. Prowadziła postępowania w licznych aferach korupcyjnych, w tym śledztwa dotyczące byłego ministra Bernarda Tapie, afer związanych z bankiem Crédit Lyonnais i koncernem petrochemicznym Elf.

Stała się jednym z czołowych działaczy postulujących walkę z korupcją. Obok takich osób, jak m.in. Baltasar Garzón, Antonio Di Pietro i Mary Robinson, brała udział w 2003 w przygotowaniu „deklaracji paryskiej”, międzynarodowego apelu o podjęcie powszechnych kroków mających na celu usprawnienie walki z patologiami (w tym postulaty wprowadzenia konfiskaty nieznanego pochodzenia majątków posiadanych przez polityków)^[1]. Została uhonorowana tytułem „Europejczyka Roku 2002”, przyznanym przez amerykański miesięcznik „Reader’s Digest”. Nakręcony w 2006 przez Claude’a Chabrola film L’Ivresse du pouvoir częściowo opiera się na działalności Evy Joly w wymiarze sprawiedliwości^[2].

W 2009 została powołana przez rząd Islandii do zbadania ewentualnych wpływów przestępczości korupcyjnej i gospodarczej na zwiększenie skutków kryzysu finansowego. W tym samym roku z listy komitetu wyborczego Europe Écologie, zorganizowanego przez Daniela Cohn-Bendita, została wybrana do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. Należy do Grupy Zielonych – Wolny Sojusz Europejski^[3].

W wyborach prezydenckich we Francji przewidzianych na 22 kwietnia 2012 została kandydatką z ramienia partii zielonych. Jej program przewidywał m.in. likwidację energetyki jądrowej we Francji. Według sondaży z przełomu marca i kwietnia 2012 uzyskiwała poparcie wynoszące około 2%^[4]. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymała około 830 tys. głosów (2,31%), zajmując wśród 10 kandydatów 6. miejsce i przegrywając w pierwszej turze^[5].

W 2014 Eva Joly została wybrana na kolejną kadencję Europarlamentu^[6].

Wybrane publikacje

• Notre affaire à tous, 2000.
• Korrupsjonsjeger: Fra Grünerløkka til Palais de Justice, 2001.
• Est-ce dans ce monde-là que nous voulons vivre?, 2003.

Przypisy

1. Robert Sołtyk, Zduśmy korupcję, „Gazeta Wyborcza” nr 143 z 21 czerwca 2003, s. 1.
2. Claude Chabrol a rétréci l’affaire Elf. lemonde.fr, 17 marca 2006. [dostęp 2011-09-26]. (fr.).
3. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-04-06].
4. Dominika Pszczółkowska: Francuska ofiara salonowej ksenofobii. wyborcza.pl, 5 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-06].
5. Résultats de l’élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23]. (fr.).
6. Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus. leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28]. (fr.).

Bibliografia

• Gilles Gaetner: Eva Joly. L’inflexible. lexpress.fr, 23 października 2003. [dostęp 2011-09-26]. (fr.).

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000114383098
• VIAF: 14939047
• LCCN: n2001096849
• GND: 124374832
• LIBRIS: 31fjp7lm5mq1cl2
• BnF: 135647206
• SUDOC: 052568628
• NTA: 343273241
• BIBSYS: 1013973
• PLWABN: 9810537217405606
• PTBNP: 1180299

Encyklopedie internetowe:

• Universalis: eva-joly
• SNL: Eva_Joly