![]()
Grób Estery i Mieczysława Wodnarów na cmentarzu żydowskim w Warszawie
Estera Wodnar, także Estera Wodnarowa (ur. 9 sierpnia 1912 w Warszawie, zm. 23 października 1993 tamże)[1] – polska reżyser teatralna żydowskiego pochodzenia.
Życiorys
Przed II wojną światową była słuchaczką wydziału reżyserii Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Działała także w amatorskich teatrach robotniczych jako aktorka i reżyser.
Po wybuchu wojny pracowała jako spikerka sekcji polskiej radzieckiego radia w Saratowie i była żołnierzem 1 Dywizji im. Tadeusza Kościuszki[2].
W latach 1944–1956 pracowała jako asystent reżysera i samodzielny reżyser w teatrach Łodzi i Warszawy, a także w Teatrze Telewizji[3].
19 stycznia 1955 na wniosek Ministra Kultury i Sztuki została odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej[4].
W 1974 roku wydała książkę Polskie sceny robotnicze 1918–1939. Wybór dokumentów i relacji.
Jest pochowana obok męża Mieczysława (1909–2001) na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (sektor 2a-2-30)[5].
Kariera
|
Asystent reżysera
Teatr Ateneum w Warszawie
- 1955: Neapol - miasto milionerów
- 1955: Chatterton
Teatr Narodowy im. Wojska Polskiego w Warszawie
- 1951: Odezwa na murze
- 1949: Jegor Bułyczow i inni
Teatr Nowy w Warszawie
- 1949: Zemsta nietoperza
- 1949: Tu mówi Tajmyr
Teatr Wojska Polskiego w Łodzi
Teatr Wojska Polskiego w Lublinie
Teatr I Dywizji WP im. Kościuszki
|
Reżyser
Teatr Telewizji
- 1954: Długi język. Bezbronna istota. Chirurgia[6]
- 1954: Humoreski
|
Przypisy
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne:
