Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Erysiphe, Erysiphaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Erysiphe communis var. umbelliferarum (Lév.) de Bary 1896
Erysiphe umbelliferarum (Lév.) de Bary 1870
Ischnochaeta heraclei (DC.) Sawada 1951
Morfologia
Grzyb mikroskopijny. Grzybnia rozwija się głównie na powierzchni liści, łodyg i kwiatostanów roślin, do wnętrza tkanek zapuszcza tylko ssawki. Wygląda jak mączysty nalot i jest w zależności od stopnia rozwoju gęsta, zwarta, lub rozproszona, rzadka. Strzępki mają szerokość (2,5–) 4–5 (–10) μm. Konidiofory proste, cylindryczne, do kolanek mają długość 20–35 (–45) × 8,5–10 (–11) μm. Przycistki faliste. Konidia oddzielają się pojedynczo. Mają cylindryczny kształt i rozmiar 25–45 (–50) × 12–21 μm. Klejstotecja o kształcie nieregularnego wieloboku i średnicy 80–120 μm. Przyczepki występują w dolnej ich części w zmiennej liczbie. Często są gęsto stłoczone i splątane ze strzępkami grzybni. Mają średnicę (3) 4–8 (–10) μm, a długość od (0,25-) 0,5–1,5 (–2) długości klejstotecjum. Są podobne do strzępek grzybni, mają cienką i gładką ścianę i podzielone są przegrodami. W stanie dojrzałym mają barwę od żółtej do brązowej, są proste lub rozgałęzione jak koralowce. Worki o rozmiarach 40–75 (–85) × 30–45 (–50) μm. W jednym worku powstaje zazwyczaj od 3 do 5 askospor, wyjątkowo 2 lub 6. Askospory elipsoidalne, duże, o rozmiarach 18–30 × 10–16 μm[5].
Występowanie
Jest szeroko rozprzestrzeniony w Europie i Azji. Występuje także w Ameryce Południowej (Chile, Argentyna) i Północnej (USA), Afryce Środkowej i Północnej (Sudan, Etiopia, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Tanzania, Egipt, Maroko) i na Nowej Zelandii[6][5]. W Polsce jest pospolity[2].
↑Gerard Meudec, Jean-Yves Prat, Denis Retournard: Choroby i szkodniki warzyw. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Delta W-Z”. ISBN 83-7175-543-0. Brak numerów stron w książce