Dyrygentura Ericha Kleibera zawsze była podporządkowana wewnętrznym rytmom utworu. Wręcz metronomiczny charakter jego nagrań uwydatnia wiele szczegółów kompozycyjnych, które umykały w realizacjach dyrygentów ze szkoły romantycznej. Był jednym z dyrygentów tzw. Wielkiej Piątki (do której oprócz Ericha Kleibera zalicza się Wilhelma Furtwänglera, Otto Klemperera, Arturo Toscaniniego i Bruno Waltera). Pozostawił po sobie wiele nagrań płytowych, z których najsłynniejsze zrealizował po wojnie: III Symfonia Es-dur op. 55 (1950) i V Symfonia c-moll op. 67 (1953) Beethovena z Koninklijk Concertgebouworkest z Amsterdamu, Wesele Figara (1955) Mozarta i Kawaler srebrnej róży (1954) Richarda Straussa z Operą wiedeńską uważane są do dziś za arcydzieła sztuki dyrygenckiej. Publikował także własne kompozycje: Koncerty fortepianowy i smyczkowy, Wariacje orkiestrowe i Kaprys na orkiestrę.