Era wielkiej unifikacji

Era wielkiej unifikacji – pojęcie stosowane w kosmologii dla określenia drugiej fazy rozwoju Wszechświata, następującej po erze Plancka i poprzedzającej erę inflacji.

Na podstawie kosmologicznego modelu rozszerzającego się Wszechświata przyjmuje się, że era ta rozpoczęła się w chwili t =10⁻⁴³ s^[1] po Wielkim Wybuchu, kiedy gęstość materii wynosiła 10⁹² g/cm³, a jej temperatura 10³² K. Z chwilą rozpoczęcia się ery wielkiej unifikacji efekty kwantowe osłabły i zaczęły obowiązywać prawa ogólnej teorii względności. Efekty kwantowe spowodowały duże fluktuacje gęstości. W istniejących wówczas warunkach wszystkie występujące obecnie oddziaływania z wyjątkiem grawitacji (a więc jądrowe oddziaływanie silne i słabe oraz oddziaływanie elektromagnetyczne) złączone były w jedno pierwotne oddziaływanie. Jednak w chwili t =10⁻³⁴ s^[2], gdy gęstość materii wynosiła 10⁷⁴ g/cm³, a temperatura 10²⁷ K, co odpowiada energii 10¹⁴ GeV, od pierwotnego oddziaływania odłączyło się oddziaływanie silne jądrowe i to ono zaczęło odgrywać zasadniczą rolę w istniejących warunkach. Rozpoczęła się era inflacji, podczas której doszło do błyskawicznej ekspansji Wszechświata i znacznego zmniejszenia pierwotnych różnic w gęstości Wszechświata.

Przypisy

1. Nadprzewodnictwo. home.agh.edu.pl. [dostęp 2008-03-31].
2. In the Beginning. archive.ncsa.uiuc.edu, 1995. [dostęp 2008-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 maja 2009)].