Główną częścią jaskini jest 20-metrowy, prosty, ale ciasny korytarz, który na południowy zachód, prowadzi do niewielkiej salki, skąd na prawo idzie równoległy do głównego ciągu korytarz kończący się zawaliskiem, a na lewo korytarzyk prowadzący do połączenia z Jaskinią Mysią[3]. W drugą stronę głównego ciągu dochodzi się do rozgałęzienia. Stąd idą dwa krótkie korytarze, prowadzące do otworów wejściowych. Aby dojść do głównego korytarza z trzeciego otworu trzeba pokonać ciasny, 5-metrowy korytarzyk. Dochodzi on do głównego korytarza niedaleko zawaliska. W jaskini znajduje się jeszcze jeden 7-metrowy ciąg, który odchodzi od głównego korytarza w jego połowie[4].
Przyroda
Ściany jaskini są mokre. Wewnątrz niej spotyka się mchy i porosty[4].
Historia odkryć
Jaskinia była znana od dawna. Jan Gwalbert Pawlikowski w 1887 roku napisał, że w Raptawickiej Turni u dolnego końca znajdują się ujścia ciasnych jam, niezmiernie rozgałęzionych, ale nigdzie, dokąd wczołgać się można, większych pustek nie tworzących[4].
We wrześniu i październiku 2015 roku Jakub Nowak, Sylwia Gołosz, Marcin Urban i Michał Pawlikowski odkryli nowe korytarze w Dziurze pod Raptawicą i znaleźli połączenie z Jaskinią Mysią[3].
Przypisy
↑Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
↑Jaskinie Tatr [online], 16 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-16].
↑ abJaskinie” – kwartalnik Polskiego Związku Alpinizmu. Nr 1 (82)/2016. ISSN 1234-4346