PROFILBARU.COM

Dwór w Kuznocinie
	; Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Kuznocin
Typ budynku	dwór
Architekt	Franciszek Morawski
Inwestor	Karol Woyzbun
Rozpoczęcie budowy	1923
Ukończenie budowy	1924
Ważniejsze przebudowy	po 1974
Pierwszy właściciel	Karol Woyzbun
Kolejni właściciele	Franciszek Majorek, Barbara Łempicka, Jan Krzysztof Polachowski
Obecny właściciel	prywatny
	Położenie na mapie gminy wiejskiej Sochaczew Dwór w Kuznocinie
	Położenie na mapie Polski Dwór w Kuznocinie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Dwór w Kuznocinie
	Położenie na mapie powiatu sochaczewskiego Dwór w Kuznocinie
	52°13′00,5″N 20°13′26,5″E/52,216806 20,224028
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dwór w Kuznocinie – dwór zlokalizowany nad Bzurą w Kuznocinie (powiat sochaczewski).

Historia

Majątek ziemski we wsi do 1783 stanowił własność sióstr dominikanek z Sochaczewa. Następnie, w XIX wieku, była to własność rządowa. W latach 60. XIX wieku przeszedł w ręce Wiktora Marige`a^[1].

Poprzedni dwór w tym miejscu wzniesiono w końcu XIX wieku. Była to budowla skromna, parterowa, kryta dachem dwuspadowym, z drewnianym, zdobionym snycerką gankiem od frontu. Obiekt ten został spalony w trakcie działań I wojny światowej w 1914 (lub 1915^[1]) i został zastąpiony budynkiem tymczasowym^[2].

W 1910 majątek nabyli Maria i Wincenty (herbu Zagłoba^[3]) Smoleńscy. Obecny dwór wzniesiono z inicjatywy Karola Woyzbuna (jednego z pionierów polskiej elektrotechniki, założyciela warszawskiego przedsiębiorstwa Cyrkon produkującego pierwsze polskie żarówki^[4]) i jego małżonki, Haliny ze Smoleńskich. Wzniesiono go w 1923 według projektu poznańskiego^[4] architekta Franciszka Morawskiego, który ożenił się z jedną z córek Karola Woyzbuna. Dwór został ostatecznie wykończony w 1924. Architektura obiektu jest syntezą wyobrażeń o polskim dworku szlacheckim. Malownicza bryła łączy w sobie elementy barokowe z ekspresjonistyczną stylizacją^[2].

Karol Woyzbun zmarł w 1943. We dworze pozostali jego spadkobiercy oraz uciekinierzy z Warszawy. Po 1945 osiedlili się w pomieszczeniach dzicy lokatorzy. Woyzbunowie, nie mogąc utrzymać obiektu, sprzedali dwór ogrodnikowi, Franciszkowi Majorkowi. W 1974 odkupiła go Barbara Łempicka, która zmodernizowała budowlę (odbudowała taras, założyła kanalizację, a w salonie wzniosła kominek z herbem Junosza według projektu Andrzeja Zaborowskiego. Z przyczyn osobistych Łempicka sprzedała dwór Janowi Krzysztofowi Polachowskiemu, który dokonał wymiany dachówek na pokrycie blaszane^[2]. Obecnie dwór stanowi własność prywatną^[1].

Architektura

Budynek jest wzniesiony na planie prostokąta z dwoma wielobocznymi alkierzami w elewacji frontowej i kryjącą wejście kolumnadą między nimi. Od strony ogrodu umieszczono dwukondygnacyjny ryzalit. Z rozległego tarasu rozpościerał się widok na dolinę Bzury. Dwór przykryto wysokim dachem mansardowym (poddasze mieszkalne). Nad wejściem umieszczono dekoracyjny szczyt o fantazyjnym charakterze. We wnętrzach zachowano tradycyjny układ sieni i salonu na osi, jak również przylegających doń innych pomieszczeń. Od południe zbudowano kuchnię, która, poprzez kredens łączyła się z jadalnią. Wnętrza udekorowano skromnie, fryzami o tematyce roślinnej^[2].