Prawie całą wyspę pokrywa lód[3]. Grubość pokrywy lodowej w środkowej części wyspy sięga 350 m[3]. Na wybrzeżu południowym znajduje się najwyższe wzniesienie wyspy (600 m n.p.m.), zbudowane ze skał wulkanicznych[3]. Wybrzeża wyspy pokrywają lodowce spływające do morza[3].
W listopadzie 1935 roku amerykański lotnik i badacz polarny Lincoln Ellsworth (1880–1951) używał wyspy jako bazy dla samolotu swojej wyprawy antarktycznej[2] – pierwszego przelotu trans-antarktycznego[5]. Startując z Dundee Island, dotarł do Zatoki Wielorybiej 15 grudnia 1935 roku[8].
W latach 1945–1954 wyspa została zbadana przez Falkland Islands Dependencies Survey, a w latach 1956-57 Falkland Islands and Dependencies Aerial Survey Expedition (FIDASE) wykonało jej zdjęcia z powietrza[2].
W latach 1967–1978 na północno-wschodnim krańcu wyspy Petrel Cove[5] funkcjonowała argentyńska stacja antarktyczna Petrel, wzniesiona na bazie schronu z 1952 roku, według planów argentyńskiej marynarki wojennej[3]. Stacja została opuszczona po pożarze w 1974 roku, następnie reaktywowana jako stacja letnia i ostatecznie zamknięta w 1978 roku[3]. Odtąd funkcjonuje jako baza tymczasowa[3]. Planowane jest powtórne otwarcie stacji jako bazy całorocznej[3].
Uwagi
↑Geographic Names Information System podaje, że wyspa została odkryta 8 stycznia 1893 roku przez Thomasa Robertsona, kapitana „Active” – jednego ze statków Wyprawy Wielorybniczej Dundee[7]; natomiast Mills (2003) potwierdza, że Robertson jedynie wykazał 5 stycznia 1893 roku, że Dundee Island to wyspa i nadał jej nazwę, zob. Mills 2003 ↓, s. 201.