Urodził się w 1894 roku w Slimenie, gdzie spędził wczesne lata swojego życia. Po ukończeniu szkoły elementarnej uczęszczał do gimnazjumjezuickiego w Travniku. Następnie zdecydował się wstąpić na drogę kapłańską. W związku z tym podjął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Sarajewie. Po jego ukończeniu otrzymał 17 czerwca 1916 roku święcenia kapłańskie. Niedługo potem został skierowany na specjalistyczne studia z zakresu prawa kanonicznego do Rzymu na Papieski Uniwersytet Gregoriański, gdzie uzyskał stopień naukowy doktora[2].
W okresie dwudziestolecia międzywojennego pracował jako nauczyciel religii. Był także sędziom przy Kurii Arcybiskupiej oraz brał czynny udział w życiu kulturalno-społecznym miejscowych Chorwatów. Kierował także Akcją Katolicką na terenie metropolii wszechbośniackiej (sarajewskiej). W czasie II wojny światowej, kiedy powstało marionetkowe Niezależne Państwo Chorwackie, będące satelitarnym krajem III Rzeszy, pełnił funkcję proboszcza parafii katedralnej w Sarajewie. Angażował się czynnie w działalność dobroczynną, stąd był szanowany przez miejscową społeczność. Mimo to, gdy w 1945 roku komuniści doszli do władzy w Jugosławii, ze względu na kolaborację części kleru z faszystami, został także uznany przez sąd za winnego i skazany na 3 lata więzienia. Po wyjściu z więzienia powrócił do swojej funkcji proboszcza parafii katedralnej, którą sprawował do 1951 roku[2].
15 grudnia 1951 roku papieżPius XII mianował go administratorem apostolskim Banja Luki oraz biskupem tytularnym Dionysias. Jego konsekracja biskupia miała miejsce kolejnego dnia[1]. W związku z tym, że doznał w więzieniu ciężkich uszczerbków na zdrowiu, często musiał przebywać w szpitalu w Zagrzebiu[2]. Tam też zmarł w 1958 roku mając 64 lata.
