Dorota Tlałka-Mogore (ur. 27 kwietnia 1963 w Zakopanem) – polska narciarka alpejska, startująca od 1986 roku w barwach Francji; trenerka. W latach osiemdziesiątych zaliczana do czołówki światowej.
Kariera
Córka Jana Tlałki (inżyniera architekta, mistrza i rekordzisty kraju na 5 i 10 km w łyżwiarstwie szybkim) i Władysławy Stopkówny (narciarka, biegaczka, członek kadry narodowej).
Narciarka (171 cm, 64 kg), specjalistka w konkurencjach alpejskich, reprezentantka WKS Legia Zakopane (1978–1985), wychowanka trenera Stanisława Gogólskiego, podopieczna trenerów: Tadeusza Kaima i Andrzeja Kozaka (kadra) i klubu francuskiego Ski Club La Clusas (1986–1990). Wraz z siostrą bliźniaczką Małgorzatą, jako pierwsze polskie alpejki znalazły się w ścisłej czołówce narciarstwa alpejskiego, zajmując wysokie punktowane miejsca w zawodach o Pucharze Świata, mistrzostwach świata i igrzyskach olimpijskich.
W czerwcu 1985 wyjechały do Francji, w październiku tegoż roku wyszły za mąż za braci Mogore (Dorota za 28-letniego Christiana – dziennikarza, a Małgorzata za jego młodszego brata, by uzyskać prawo pobytu we Francji i obywatelstwo).
4-krotna mistrzyni Polski w slalomie (1981), slalomie gigancie (1980, 1982) i kombinacji (1982). 9-krotna wicemistrzyni kraju: w slalomie (1980, 1982, 1984–1985), slalomie gigancie (1984) i kombinacji (1980, 1983–1985) i 2-krotna wicemistrzyni Francji w slalomie (1987–1988). 3-krotna brązowa medalistka ME juniorek: 1981 (slalom gigant, slalom, kombinacja alpejska) była potem uczestniczką MŚ: 1982 Schladming-Haus: 22 m. (slalom gigant), 4 m. (slalom), 12 m. (kombinacja); 1985 Bormio: 34 m. (slalom gigant), 6 m. (slalom), 18 m. (kombinacja); 1987 Crans-Montana: 8 m. (slalom); 1989 Vail: 7 m. (slalom) i PŚ: 1980: 78 m., 1982: 36 m., 1983: 28 m., 1984: 21 m., 1985: 31 m. Wicemistrzyni Zimowej Uniwersjady: 1985 Belluno (slalom). Zwyciężyła w zawodach Wielkiej Nagroda Słowacji (1985 – slalom). Jako jedyna dotychczas polska alpejka wygrała zawody Pucharu Świata (Madonna di Campiglio w 1984).
Olimpijka z Sarajewa 1984 i Calgary 1988, gdzie dla Francji wywalczyła 8. miejsce w slalomie specjalnym.
W Plebiscycie Przeglądu Sportowego na Najlepszego Sportowca w 1984 r. zajęła 8. miejsce.
W 2019 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi[1].
Mieszka we Francji w miejscowości Méribel. Ma 2 córki – Barbarę i Lidię.
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwyciężczyni
|
12.[2]
|
31 stycznia
|
1982
|
Schladming
|
Kombinacja
|
8,99 pkt
|
+65,35 pkt
|
Erika Hess
|
22.[3]
|
2 lutego
|
1982
|
Schladming
|
Gigant
|
2:37,17
|
+5,89
|
Erika Hess
|
4.
|
6 lutego
|
1982
|
Schladming
|
Slalom
|
1:41,60
|
+0,56
|
Erika Hess
|
18.[4]
|
4 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Kombinacja
|
18,72 pkt
|
+90,64 pkt
|
Erika Hess
|
34.[5]
|
6 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Gigant
|
2:18,53
|
+9,18
|
Diann Roffe
|
6.
|
9 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Slalom
|
1:29,58
|
+0,85
|
Perrine Pelen
|
8.
|
7 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Slalom
|
1:33,30
|
+2,11
|
Erika Hess
|
12.
|
7 lutego
|
1989
|
Vail
|
Slalom
|
1:30,88
|
+3,22
|
Mateja Svet
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w zawodach
Montgenèvre – 27 marca 1982 (slalom) – 3. miejsce
Les Diablerets – 30 stycznia 1983 (slalom) – 3. miejsce
Bad Gastein – 14 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
Oslo – 24 marca 1984 (slalom) – 2. miejsce
Madonna di Campiglio – 14 grudnia 1984 (slalom) – 1. miejsce
Przypisy
Linki zewnętrzne