Diadem z berylami (ang. The Adventure of the Beryl Coronet) – opowiadanie Arthura Conana Doyle’a z serii przygód Sherlocka Holmesa[1]. Zostało po raz pierwszy opublikowane w piśmie The Strand Magazine w maju 1892[1], a następnie w tomie Przygody Sherlocka Holmesa w tym samym roku[2]. Autorem ilustracji do opowiadania był Sidney Paget[1]. Inne tytuły opowiadania to Berylowy diadem[3] i Korona z berylów[4].
Fabuła
Znacząca osobistość (tożsamość pozostaje tajemnicą) zaciąga pożyczkę pod zastaw korony z berylami. Choć suma pożyczki jest wysoka, stanowi tylko ułamek wartości korony. Przerażony odpowiedzialnością bankier zamiast ukryć bezcenny zastaw w bankowym sejfie, zabiera go do swej willi i zamyka w szufladzie, którą łatwo otworzyć[5]. W nocy ma miejsce próba kradzieży. Z korony znikają trzy kamienie. O przestępstwo podejrzany jest syn bankiera, Artur, mający hazardowe długi. Mary, bratanica bankiera, twierdzi, że jej kuzyn jest niewinny. Holmes odzyskuje brakujące klejnoty i wykazuje, że sprawcą ich kradzieży był kto inny[5].
Ekranizacja
Opowiadanie zostało zekranizowane przez BBC w 1965. Rolę Sherlocka Holmesa odegrał wówczas Douglas Wilmer, zaś w Johna Watsona wcielił się Nigel Stock[6]. Pora roku w ekranizacji została zmieniona z mroźnej zimy na lato[6][7].
Przypisy
Linki zewnętrzne
