Defenestracja praska (łac.de fenestra – przez okno, Pražská defenestrace) – nazwa trzech wydarzeń z historii Czech. W każdym przypadku doszło do wyrzucenia osób przez okno w Pradze[1]. Ten sposób uprawiania polityki nazywany jest żartobliwie more Bohemico[1].
II defenestracja praska (23 maja 1618) – z okna Zamku Królewskiego na Hradczanach wyrzucono dwóch cesarskich namiestników – Jarosława Borzitę z Martinic i Wilhelma Slavatę – oraz sekretarza Fabriciusa. Doszło do tego z powodu wzburzenia przywódców czeskich protestantów dyskryminującą ich polityką cesarza Macieja. Pomimo upadku z wysokości kilkunastu metrów urzędnikom nic się nie stało (katolicy uznali to za cud). Wyrzuceni zostali z sali jadalnej i podobno uratowała ich góra naturalnego kompostu, powstała z resztek jedzenia wyrzucanych przez to okno po ucztach. Opisane wydarzenie jest uważane za bezpośrednią przyczynę wybuchu wojny trzydziestoletniej[2].
III defenestracja praska (10 marca 1948) – śmierć ministra spraw zagranicznych Czechosłowacji Jana Masaryka, syna prezydenta Tomasza Masaryka, który zginął wyrzucony z okna wg badań policji czeskiej z 2004 r[3][4].
Do jeszcze jednej defenestracji, zwykle pomijanej, doszło 24 września 1483 roku (według Czechów – „druga defenestracja”). Narastające konflikty między katolikami a kalikstynami, za rządów króla Władysława II, doprowadziły do wybuchu w trzech organizmach, składających się na ówczesną Pragę. W ratuszu staromiejskim został ranny katolicki burmistrz Jan od Klobouků i jeden radny, następnie burmistrz został wyrzucony przez okno, ale przeżył. Z okien ratusza nowomiejskiego wyrzucono ciała siedmiu zabitych katolickich rajców, natomiast na Malej Stranie aresztowano katolickich radnych[potrzebny przypis].
