W 1514 rozpoczęło się spisywanie Księgi I De revolutionibus orbium coelestium.
W 1533 roku poglądy Mikołaja Kopernika wyłożone w rękopisie jego dzieła De Revolutionibus zreferowano papieżowi Klemensowi VII.
Teolog norymberski, Andreas Osiander, usunął przedmowę Kopernika i dopisał własną niepodpisaną, z której wynikało, że jest to tylko hipoteza, dzięki której można skonstruować efektywne modele matematyczne opisujące ruch planet[3][4]. Zmienił także tytuł z De revolutionibus na De revolutionibus orbium coelestium[4][5][6].
W roku 1542 pierwsze dwa arkusze De revolutionibus wyszły spod prasy drukarskiej. Mikołaj Kopernik wysłał do Norymbergi napisaną przez siebie przedmowę dedykowaną papieżowi Pawłowi III. Rozdziały 13 i 14 Księgi I ukazały się drukiem w Wittenberdze pod postacią osobnej książki De lateribus et angulis triangulorum... (O bokach i kątach trójkątów), z przedmowąRetyka, który od roku 1541 był w posiadaniu rękopisu dzieła De revolutionibus orbium coelestium (O obrotach sfer niebieskich).
Dalsze dzieje rękopisu
Po śmierci Kopernika rękopis otrzymał wieloletni przyjaciel astronoma, biskup warmiński Tiedemann Giese. Ten przekazał autograf dzieła jedynemu uczniowi Kopernika, astronomowi Retykowi. Ten przekazał w testamencie swojemu uczniowi Valentinowi Otto. Kolejnymi właścicielami byli astronom z Heidelbergu Jacob Christmann, Jan Ámos Komenský, gdański astronom Jan Heweliusz, następnie ślad się urywa, by w końcu w XIX wieku wylądować w zbiorach rodu Nostitz w Czechach.
Po II wojnie światowej majątek Nostitzów znacjonalizowano, a rękopis Kopernika w 1953 władze czeskie wypożyczyły do Polski z okazji obchodów 410. rocznicy śmierci astronoma. Autograf pozostał już w Polsce, a oficjalnie został podarowany przez władze czeskie polskiemu rządowi 25 lipca 1956. W zamian strona polska przekazała rękopiśmienną Biblię w języku czeskim z XV wieku[7].
25 września 1956 na Wawelu, podczas uroczystej sesji inauguracyjnej walnego zjazdu Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Muzeum Narodowe w Warszawie przekazało rękopis Bibliotece Jagiellońskiej do Działu Rękopisów, gdzie znajduje się do dziś.
De revolutionibus... a Indeks ksiąg zakazanych
W treści tej sekcji od 2015-12 występują prawdopodobnie wyrażenia zwodnicze, co nie jest zgodne z zasadami przyjętymi w Wikipedii. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.
1543 – wydanie drukiem De revolutionibus orbium coelestium, Libri VI. Brak oficjalnego stanowiska Kościoła katolickiego, zainteresowanie wyższych dostojników treścią, którą w przedmowie, napisanej przez wydawcę, przedstawiono jako hipotezę ułatwiającą obliczenia.
1566 – drugie wydanie De Revolutionibus..., Bazylea.
1616 – pierwsza sprawa Galileusza. Eksperci Kościoła tezę o tym, iż „Słońce stanowi centrum świata i jest całkowicie nieruchome pod względem ruchów lokalnych”, uznają za „bezsensowną i absurdalną z punktu widzenia filozoficznego” oraz „formalnie heretycką”. Tezę, iż „Ziemia nie stanowi centrum świata, ani nie jest nieruchoma, lecz obraca się zarówno wokół samej siebie, jak i ruchem dobowym”, uznają za podobnie absurdalną oraz „co najmniej błąd w wierze”. Ogłoszenie przez Kongregację Kardynalską Inkwizycji, że Galileusz poddaje się wyrokowi. Równocześnie, dekretem z 5 marca, Kongregacja zakazuje De revolutionibus..., wpisując na Indeks „do czasu wprowadzenia poprawek”.
1617 – trzecie wydanie De Revolutionibus..., pod tytułem Astronomia instaurata, Amsterdam.
1618-1621 – publikacja Epitome Astronomiae CopernicanaeKeplera; umieszczone na Indeksie.
1620 – wskazanie przez Kongregację poprawek, jakie należy nanieść w De Revolutionibus...
1632 – publikacja głównego dzieła Galileusza: Dialogu o dwu wielkich systemach świata: ptolemeuszowym i kopernikowym, Florencja. Konfiskata i zakaz rozprowadzania.
1633 – proces Galileusza; powtórzenie potępienia heliocentryzmu z 1616, umieszczenie Dialogu na Indeksie.
1664 – bullaAleksandra VIISpeculatores domus Israel jako wstęp do wydanego przez niego Indeksu (Index librorum prohibitorum Alexandri VII Pontificis Maximi jussu editus) – potępienie wszelkich dzieł utrzymujących, że Ziemia się porusza.
1751 – wobec powszechnej akceptacji w środowisku naukowym heliocentrycznego obrazu naszego systemu planetarnego, objaśnianego mechaniką Newtona, papież-erudyta Benedykt XIV udziela imprimatur na druk Dzieł Zebranych Galileusza.
1757 – w wydaniu Indeksu przejrzanym przez Benedykta XIV z tekstu dekretów znika zapis zakazujący dzieł traktujących o heliocentryzmie, na samej liście pozostają jednak książki wpisane na tej podstawie.
1819 – ostatnie wydanie Indeksu zawierające De Revolutionibus... oraz inne dzieła heliocentryczne.
1820 – Canon Settele usiłując opublikować w Rzymie podręcznik astronomii jednoznacznie uznający heliocentryzm za prawdziwy, spotyka się z odmową Mistrza Świętego Pałacu Apostolskiego. Po odwołaniu się do papieża (który przekazuje sprawę Kongregacji) otrzymuje zezwolenie na druk.
1822 – 11 września Kongregacja Kardynalska Inkwizycji stwierdza, że „druk i publikacja prac traktujących o ruchu Ziemi i nieruchomości Słońca, zgodnie z powszechną opinią współczesnych astronomów, są w Rzymie dozwolone”. 25 września Pius VII zatwierdza dekret.
1828 – dzieło Mikołaja Kopernika zostało zwolnione z Indeksu.
1835 – kolejne wydanie Indeksu. Pius VII usuwa zeń De Revolutionibus... oraz pozostałe książki uznane wcześniej za heretyckie z powodu heliocentryzmu.
1854 – ukazanie się pierwszego polskiego przekładu dokonanego przez Jana Baranowskiego.
W Krakowie znajduje się placówka „De revolutionibus” – kawiarnia i księgarnia, działająca też popularyzatorsko, m.in. przez publiczne wykłady i współorganizację Copernicus Festival[8].
↑M. Hoskin (red.): Historia astronomii. Warszawa: WUW, 2007, s. 95.
↑ abA.K. Wróblewski: Historia fizyki. Od czasów najdawniejszych do współczesności. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 80.
↑„Zmiana taka wyłączała niejako Ziemię z zakresu tematyki dzieła”, w: Kopernik, astronomia, astronautyka: przewodnik encyklopedyczny. Praca zbiorowa pod red. Włodzimierza Zonna, Warszawa, PWN, 1973, s. 67n hasło „De Revolutionibus”.
↑Odmiennie sprawę tytułu przedstawia polski astronom Eugeniusz Rybka w artykule opublikowanym w Wielkiej encyklopedii powszechnej PWN, tom. 6 (1965), s. 29: „Dzieło ukazało się 1543 pod tytułem De revolutionibus orbium coelestium (O obrotach sfer niebieskich). Jaki tytuł nadał dziełu autor, nie wiadomo, bo w rękopisie pisanym ręką Kopernika karty tytułowej brak”.
