Dalton Grant

Dalton Grant

Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1966 Hackney, Londyn
Wzrost	186 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania Mistrzostwa Europy srebro Budapeszt 1998 skok wzwyż Halowe mistrzostwa Europy złoto Paryż 1994 skok wzwyż srebro Haga 1989 skok wzwyż Reprezentacja  Anglia Igrzyska Wspólnoty Narodów złoto Kuala Lumpur 1998 lekkoatletyka (skok wzwyż) srebro Auckland 1990 lekkoatletyka (skok wzwyż)

Dalton Loxley Grant (ur. 8 kwietnia 1966 w Hackney w Londynie^[1]) – brytyjski lekkoatleta, specjalista skoku wzwyż, halowy mistrz Europy i mistrz igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotny olimpijczyk.

Kariera sportowa

Na igrzyskach Wspólnoty Narodów reprezentował Anglię, a na pozostałych dużych imprezach międzynarodowych Wielką Brytanię.

Zajął 6. miejsce w skoku wzwyż na mistrzostwach Europy juniorów w 1985 w Chociebużu^[2][3]. Startując w rywalizacji seniorów zajął 7. miejsce na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1986 w Edynburgu^[4]. Zajął 7. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1987 w Liévin^[5], 8. miejsce na halowych mistrzostwach świata w 1987 w Indianapolis^[6] i 11. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1988 w Budapeszcie^[7]. Zajął 7. miejsce (ex aequo z Igorem Paklinem ze Związku Radzieckiego i Carlo Thränhardtem z RFN) na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu^[1].

Zdobył srebrny medal na halowych mistrzostwach Europy w 1989 w Hadze, przegrywając jedynie z Dietmarem Mögenburgiem z RFN, a wyprzedzając Aleksieja Jemielina z ZSRR^[8]. Na halowych mistrzostwach świata w 1989 w Budapeszcie zajął 4. miejsce z wynikiem 2,35 m, takim samym, jak srebrny medalista Mögenburg i brązowy Patrik Sjöberg ze Szwecji. Był to nowy rekord Wielkiej Brytanii i Wspólnoty Narodów^[6]. Zajął 2. miejsce w zawodach pucharu świata w 1989 w Barcelonie, przegrywając tylko ze Sjöbergiem^[9].

Zdobył srebrny medal na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1990 w Auckland, za Clarence’em Saundersem z Bermudów, a przed Miltonem Otteyem z Kanady i Geoffem Parsonsem ze Szkocji^[4]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1990 w Glasgow zajął 7. miejsce (wspólnie z Ralfem Sonnem z RFN^[10], a na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie 4. miejsce (wspólnie z Mögenburgiem i Serhijem Dymczenko z ZSRR)^[11]. Również 4. miejsce zajął na mistrzostwach świata w 1991 w Tokio^[12].

Odpadł w kwalifikacjach skoku wzwyż na igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie^[1]. Zajął 4. miejsce na halowych mistrzostwach świata w 1993 w Toronto (ex aequo z Troyem Kempem z Bahamów)^[6]. Nie zakwalifikował się do finału na mistrzostwach świata w 1993 w Stuttgarcie^[13].

Zwyciężył na halowych mistrzostwach Europy w 1994 w Paryżu, wyprzedzając Jeana-Charlesa Gicquela z Francji i Wolfa-Hendrika Beyera z Niemiec^[14]. Na mistrzostwach Europy w 1994 w Helsinkach zajął 9. miejsce (wspólnie z Gicquelem)^[15], a na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1994 w Victorii 5. miejsce^[4]. Zajął 8. miejsce na halowych mistrzostwach świata w 1995 w Barcelonie (razem z Ettore Ceresolim z Włoch)^[16]. Odpadł w kwalifikacjach na mistrzostwach świata w 1995 w Göteborgu^[17], halowych mistrzostwach Europy w 1996 w Sztokholmie^[18] i igrzyskach olimpijskich w 1996 w Atlancie^[1]. Zajął 10. miejsce na halowych mistrzostwach świata w 1997 w Paryżu^[19] oraz 4. miejsce wspólnie ze Steinarem Hoenem z Norwegii) na mistrzostwach świata w 1997 w Atenach^[17].

Zdobył srebrny medal na mistrzostwach Europy w 1998 w Budapeszcie, ulegając jedynie Arturowi Partyce z Polski, a wyprzedzając Siergieja Klugina z Rosji^[20]. Zwyciężył na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1998 w Kuala Lumpur, przed swym kolegą z reprezentacji Anglii Benem Challengerem i Australijczykiem Timem Forsythem. Na kolejnych igrzyskach Wspólnoty Narodów w 2002 w Manchesterze zajął 6. miejsce^[4]. Odpadł w kwalifikacjach na mistrzostwach Europy w 2002 w Monachium^[21] i na halowych mistrzostwach świata w 2003 w Birmingham^[19].

Grant był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w skoku wzwyż w 1989, 1990, 1998 i 2002, wicemistrzem w 1988, 1996, 2001 i 2004 oraz brązowym medalistą w tej konkurencji w 1987, 1991, 1993, 1995 i 2003^[22], a także halowym mistrzem w 1993 i 2003 oraz wicemistrzem w latach 1987–1990^[23]. Był również mistrzem UK Championships w 1990, 1991 i 1993 oraz wicemistrzem w 1986, 1988 i 1997^[24].

Sześciokrotnie poprawiał rekord Wielkiej Brytanii w skoku wzwyż do wyniku 2,36 m uzyskanego 1 września 1991 w Tokio^[25]. Był to najlepszy wynik w jego karierze. W hali pokonał wysokość 2,37 m (13 marca 1994 w Paryżu)^[26].

Przypisy

1. Dalton Grant [online], olympedia.org [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
2. European Junior Championships 1985 [online], wjah.co.uk [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-01]  (ang.).
3. European Athletics U20 Championships – Cottbus 1985 [online], European Athletics [dostęp 2021-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-28]  (ang.).
4. Dalton Grant [online], thecgf.com [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
5. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 494 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03]  (ang.).
6. IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 88 [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
7. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 500 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03]  (ang.).
8. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 506 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03]  (ang.).
9. IAAF World Cup in Athletics [online], GBRAthletics [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
10. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 511 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03]  (ang.).
11. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 579–580 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14]  (ang.).
12. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 159 [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
13. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 159–160 [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
14. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 525–526 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03]  (ang.).
15. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 588 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14]  (ang.).
16. IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 88–89 [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
17. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 160 [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
18. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 534 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03]  (ang.).
19. IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 89 [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
20. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 598 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14]  (ang.).
21. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 608 [dostęp 2020-09-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14]  (ang.).
22. AAA Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
23. AAA Indoor Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-09-21]  (ang.).
24. UK Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2020-04-12]  (ang.).
25. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912–2012. Zamość: 2013, s. 94. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
26. Dalton Grant [online], Track and Field Statistics [dostęp 2020-09-21]  (ang.).

Linki zewnętrzne

• Dalton Grant w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 21 września 2020].