Contraamiral Nicolae Negru, poprzednio MPK-124 i V-32 – rumuńska korweta z okresu zimnej wojny, jeden z trzech pozyskanych przez Rumunię radzieckich okrętów projektu 204E(inne języki). Okręt został zwodowany 12 września 1968 roku w stoczni numer 532 w Kerczu, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 30 grudnia 1968 roku. W kwietniu 1969 roku jednostka weszła w skład Marynarki Wojennej Rumunii. Okręt, oznaczony numerami V-32 i 32, w sierpniu 1991 roku otrzymał imię „Contraamiral Nicolae Negru”. Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku.
Projekt i budowa
Korwety zwalczania okrętów podwodnych projektu 204 były pierwszymi w ZSRR dużymi okrętami napędzanymi turbinami gazowymi i jednocześnie najszybszymi jednostkami tego typu, jakie kiedykolwiek skonstruowano w tym kraju[1] . W latach 1958–1969 zbudowano łącznie 66 okrętów[2] [a]. Trzy okręty projektu 204E (ros. проекта 204Э) dla Rumunii stanowiły uproszczony wariant eksportowy, różniący się m.in. zastosowaniem starszych wyrzutni rakietowych bomb głębinowych RBU-2500 w miejsce RBU-6000[3].
MPK-124 (ros. МПК – Малый противолодочный корабль) zbudowany został w stoczni numer 532 w Kerczu (nr budowy 823)[1] [2] [b]. Stępkę okrętu położono 25 kwietnia 1968 roku, został zwodowany 12 września 1968 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 30 grudnia 1968 roku[2] [4] .
Dane taktyczno-techniczne
Okręt był korwetą zwalczania okrętów podwodnych (klasyfikowaną w ZSRR jako mały okręt przeciwpodwodny)[2] [5]. Długość całkowita wynosiła 58,64 metra, szerokość 8,13 metra i zanurzenie 3,06 metra[2] [4] . Wyporność standardowa wynosiła 436 ton, a pełna 546 ton[2] [4] [c]. Okręt napędzany był przez siłownię typu CODAG, składającą się z dwóch turbin gazowych D-2B o łącznej mocy 30 000 KM oraz dwóch silników wysokoprężnych M-503V o łącznej mocy 6600 KM, poruszającą poprzez wały napędowe dwiema śrubami o stałym skoku, umieszczonymi w dyszach[2] [4] [d]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 32 węzły[2] [4] [e]. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 13,5 węzła[2] [4] . Energię elektryczną zapewniały dwa generatory wysokoprężne o mocy 272 KM każdy[2] . Autonomiczność wynosiła 7 dób[2] .
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa działa kalibru 57 mm L/50 w dwudziałowej wieży AK-725, z zapasem amunicji wynoszącym 1100 naboi[2] [4] . Kąt podniesienia lufy wynosił 85°, donośność 6000 metrów, teoretyczna szybkostrzelność 120 strz./min, a masa naboju 2,8 kg[6]. Broń ZOP stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 533 mm (typu 53, bez torped zapasowych) oraz dwa miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-2500, z zapasem 128 bomb RGB-25 (masa głowicy bojowej 21 kg, zasięg 2500 metrów)[2] [6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar artyleryjski MR-103 Bars, system kierowania uzbrojeniem przeciwpodwodnym Smiercz-204, sonar Herkules-2M, radary MR-302 Rubka, Bizan’-4A, Doniec-2, system „swój-obcy” Nichrom-M i radionamiernik ARP-50[2] [4] .
Załoga okrętu składała się z 52 oficerów, podoficerów i marynarzy[2] [4] [f].
Służba
MPK-124 służył we Flocie Czarnomorskiej zaledwie kilka miesięcy, do 1 kwietnia 1969 roku[2] . W tym samym miesiącu jednostka została zakupiona przez Rumunię i przyjęta w skład Marynarki Wojennej pod oznaczeniem V-32, dołączając do bliźniaczego V-31[2] [4] . Później numer burtowy jednostki zmieniono na 32[4] . 15 sierpnia 1991 roku okręt otrzymał nazwę „Contraamiral Nicolae Negru”[4] . Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku[4] .
Uwagi
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 podaje, że zbudowano 69 okrętów.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163 podaje, że „Contraamiral Nicolae Negru” to były MPK-125.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415, Moore 1981 ↓, s. 389 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają wyporność standardową 500 ton i pełną 580 ton, zaś Moore 1974 ↓, s. 274 550/650 ton.
- ↑ Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że łączna moc siłowni wynosiła 20 000 KM; według Moore 1981 ↓, s. 389 moc turbin gazowych wynosiła 24 000 KM, a silników Diesla 8000 KM, zaś Moore 1985 ↓, s. 405 podaje, że moc turbin gazowych wynosiła 40 000 KM, a silników Diesla 8000 KM.
- ↑ Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 28 węzłów; według Moore 1981 ↓, s. 389 i Moore 1985 ↓, s. 405 prędkość maksymalna wynosiła 34 węzły, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają prędkość maksymalną 38 węzłów.
- ↑ Według Moore 1985 ↓, s. 405 załoga liczyła 50 osób, Sharpe 1989 ↓, s. 455 podaje 78 osób, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Moore 1981 ↓, s. 389 podają 80 osób.
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
