Contraamiral Nicolae Cristescu

Contraamiral Nicolae Cristescu

Jedna z radzieckich korwet proj. 204 w 1983 r.
Klasa	korweta
Projekt	204E(inne języki)
Oznaczenie NATO	Poti Class
Historia
Stocznia	Nr 532, Kercz
Położenie stępki	15 lipca 1967
Wodowanie	4 maja 1968
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	MPK-134
Wejście do służby	30 września 1968
Wycofanie ze służby	5 grudnia 1968
Forțele Navale Române
Nazwa	V-31 → 31 → „Contraamiral Nicolae Cristescu” (od 1991 r.)
Wejście do służby	grudzień 1968
Wycofanie ze służby	1997
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 436 ton pełna: 546 t
Długość	58,64 metra
Szerokość	8,13 m
Zanurzenie	3,06 m
Napęd
2 turbiny gazowe D-2B o łącznej mocy 30 000 KM 2 silniki Diesla M-503V o łącznej mocy 6600 KM 2 śruby
Prędkość	32 węzły
Zasięg	2500 Mm przy prędkości 13,5 węzła
Uzbrojenie
2 działa kal. 57 mm AK-725 L/50 (1 x II) 2 rakietowe mbg RBU-2500
Wyrzutnie torpedowe	2 x 533 mm (2 x I)
Wyposażenie
sonar Herkules-2M radary MR-302 Rubka, Bizan’-4A, Doniec-2 IFF Nichrom-M
Załoga	52

Contraamiral Nicolae Cristescu, poprzednio MPK-134 i V-31 – rumuńska korweta z okresu zimnej wojny, jeden z trzech pozyskanych przez Rumunię radzieckich okrętów projektu 204E(inne języki). Okręt został zwodowany 4 maja 1968 roku w stoczni numer 532 w Kerczu, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 30 września 1968 roku. W grudniu tego roku jednostka weszła w skład Marynarki Wojennej Rumunii. Okręt, oznaczony numerami V-31 i 31, w sierpniu 1991 roku otrzymał imię „Contraamiral Nicolae Cristescu”. Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku.

Projekt i budowa

Korwety zwalczania okrętów podwodnych projektu 204 były pierwszymi w ZSRR dużymi okrętami napędzanymi turbinami gazowymi i jednocześnie najszybszymi jednostkami tego typu, jakie kiedykolwiek skonstruowano w tym kraju^[1] . W latach 1958–1969 zbudowano łącznie 66 okrętów^[2] [a]. Trzy okręty projektu 204E (ros. проекта 204Э) dla Rumunii stanowiły uproszczony wariant eksportowy, różniący się m.in. zastosowaniem starszych wyrzutni rakietowych bomb głębinowych RBU-2500 w miejsce RBU-6000^[3].

MPK-134 (ros. МПК – Малый противолодочный корабль) zbudowany został w stoczni numer 532 w Kerczu (nr budowy 822)^{[1] [2] [b]}. Stępkę okrętu położono 15 lipca 1967 roku, został zwodowany 4 maja 1968 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 30 września 1968 roku^[2] [4] .

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był korwetą zwalczania okrętów podwodnych (klasyfikowaną w ZSRR jako mały okręt przeciwpodwodny)^[2] [5]. Długość całkowita wynosiła 58,64 metra, szerokość 8,13 metra i zanurzenie 3,06 metra^[2] [4] . Wyporność standardowa wynosiła 436 ton, a pełna 546 ton^{[2] [4] [c]}. Okręt napędzany był przez siłownię typu CODAG, składającą się z dwóch turbin gazowych D-2B o łącznej mocy 30 000 KM oraz dwóch silników wysokoprężnych M-503V o łącznej mocy 6600 KM, poruszającą poprzez wały napędowe dwiema śrubami o stałym skoku, umieszczonymi w dyszach^{[2] [4] [d]}. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 32 węzły^{[2] [4] [e]}. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 13,5 węzła^[2] [4] . Energię elektryczną zapewniały dwa generatory wysokoprężne o mocy 272 KM każdy^[2] . Autonomiczność wynosiła 7 dób^[2] .

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa działa kalibru 57 mm L/50 w dwudziałowej wieży AK-725, z zapasem amunicji wynoszącym 1100 naboi^[2] [4] . Kąt podniesienia lufy wynosił 85°, donośność 6000 metrów, teoretyczna szybkostrzelność 120 strz./min, a masa naboju 2,8 kg^[6]. Broń ZOP stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 533 mm (typu 53, bez torped zapasowych) oraz dwa miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-2500, z zapasem 128 bomb RGB-25 (masa głowicy bojowej 21 kg, zasięg 2500 metrów)^[2] [6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar artyleryjski MR-103 Bars, system kierowania uzbrojeniem przeciwpodwodnym Smiercz-204, sonar Herkules-2M, radary MR-302 Rubka, Bizan’-4A, Doniec-2, system „swój-obcy” Nichrom-M i radionamiernik ARP-50^[2] [4] .

Załoga okrętu składała się z 52 oficerów, podoficerów i marynarzy^{[2] [4] [f]}.

Służba

MPK-134 służył we Flocie Czarnomorskiej zaledwie kilka miesięcy, do 5 grudnia 1968 roku^[2] . W tym samym miesiącu jednostka została zakupiona przez Rumunię i przyjęta w skład Marynarki Wojennej pod oznaczeniem V-31^[2] [4] . Później numer burtowy jednostki zmieniono na 31^[4] . 15 sierpnia 1991 roku okręt otrzymał nazwę „Contraamiral Nicolae Cristescu”^[4] . Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku^[4] .

Uwagi

1. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 podaje, że zbudowano 69 okrętów.
2. Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163 podaje, że „Contraamiral Cristescu” to były MPK-106.
3. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415, Moore 1981 ↓, s. 389 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają wyporność standardową 500 ton i pełną 580 ton, zaś Moore 1974 ↓, s. 274 550/650 ton.
4. Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że łączna moc siłowni wynosiła 20 000 KM; według Moore 1981 ↓, s. 389 moc turbin gazowych wynosiła 24 000 KM, a silników Diesla 8000 KM, zaś Moore 1985 ↓, s. 405 podaje, że moc turbin gazowych wynosiła 40 000 KM, a silników Diesla 8000 KM.
5. Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 28 węzłów; według Moore 1981 ↓, s. 389 i Moore 1985 ↓, s. 405 prędkość maksymalna wynosiła 34 węzły, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają prędkość maksymalną 38 węzłów.
6. Według Moore 1985 ↓, s. 405 załoga liczyła 50 osób, Sharpe 1989 ↓, s. 455 podaje 78 osób, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Moore 1981 ↓, s. 389 podają 80 osób.

Przypisy

1. Gogin 2018M ↓.
2. Volkov i Brichevsky 2018 ↓.
3. Pietlewannyj 2009 ↓, s. 164.
4. Gogin 2018V ↓.
5. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415.
6. Sharpe 1989 ↓, s. 455.

Bibliografia

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: MPK-15 small ASW ships (project 204) (1960 - 1968). Navypedia. [dostęp 2018-02-15]. (ang.).
• Ivan Gogin: V31 submarine chasers (1967/1968-1969). Navypedia. [dostęp 2018-02-15]. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
• M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
• Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Small anti-submarine ships – Project 204. RussianShips.info. [dostęp 2018-02-15]. (ang.).