Chōon Dōkai

Chōon Dōkai
潮音道海
Data i miejsce urodzenia	1628 ; Prowincja Hizen
Data śmierci	1695
Szkoła	ōbaku
Linia przekazu; Dharmy zen	Yinyuan Longqi
Nauczyciel	Mu’an Xingtao
Zakon	zen

Chōon Dōkai (jap. 潮音道海; ur. 5 grudnia 1632, zm. 1695) – japoński mistrz zen szkoły ōbaku.

Życiorys

Urodził się w dawnej prowincji Hizen w rodzinie o nazwisku Kusuda. Gdy miał 5 lat zmarła jego matka. Od tej pory był wychowywany przez babkę ze strony ojca.

W wieku 9 lat rozpoczął naukę w lokalnej świątyni buddyjskiej. W trzynastym roku życia wziął udział w ceremonii tonsurowej (postrzyżyn). W wieku 17 lat w tajemnicy opuścił świątynię i rozpoczął swoje podróże. Zamierzał podjąć studia konfucjańskie w Kioto i w tym samym czasie odwiedzić możliwie wiele ośrodków zen w okolicy. Odwiedził kilku znanych mistrzów zen i uczęszczał na wykłady i mowy Dharmy. Najpierw zapoznał się z naukami mistrza chan Zhongfenga Mingbena (1263–1323). Miał nadzieję praktykować u kogoś będącego reprezentantem tej linii przekazu, więc udał się do klasztoru Eigan, w którym nauczał Isshi Monju (1608–1646). Przybył do tego klasztoru w 1646 roku, akurat po przedwczesnej śmierci tego mistrza zen. Mimo to zamieszkał w tym klasztorze i praktykował u jednego z uczniów mistrza. Zyskał wtedy mocne podstawy praktyki zen i stał się poważnym uczniem praktykującym medytację^[1].

Przez następnych kilka lat wytrwale praktykował, głównie w małych pustelniach.

W 1654 roku Chōon powrócił na rodzinną wyspę Kiusiu, udał się do Nagasaki i rozpoczął praktykę w Sōfuku. Odbył w tym czasie także zimowe odosobnienie w klasztorze Kōfuku, które prowadził świeżo przybyły do Japonii mistrz chan Yinyuan Longqi. Przez kilka następnych lat Chōon praktykował u kilku różnych mistrzów zen, intensywnie podróżując od klasztoru do klasztoru^[1].

Dopiero w 1661 roku, po przeczytaniu słynnej i kontrowersyjnej w Chinach pracy mistrza Feiyina Tongronga Wudeng yantong^[a], zorientował się, że mistrz Yinyuan jest w prostej linii spadkobiercą mistrza chan Zhongfenga Mingbena. Udał się natychmiast do Uji, gdzie budowano klasztor Manpuku. Chōon spotkał się z Yinyuanem, jednak jego prośba o zgodę na przyłączenie się do uczniów mistrza została odrzucona. Ostatecznie został w końcu przyjęty po interwencji starego przyjaciela - Duzhana Xingronga (1628–1706^[1].

Chōon przyjął wskazania od mistrza Yinyuana na pierwszej ceremonii ordynacyjnej sandan kaie przeprowadzonej w Manpuku-ji w 1663 roku. Podczas swoich początkowych lat w Manpuku-ji praktykował pod kierunkiem wszystkich trzech mistrzów założycieli szkoły. Powoli także wspinał się w hierarchii szkoły, służąc na różnych stanowiskach monastycznych. W 1665 roku towarzyszył mistrzowi Mu’anowi Xingtao na audiencji u sioguna. Prawdopodobnie wtedy nawiązał kontakt z wysokiej rangi samurajem w Edo. Przez swojego świeckiego patrona został wyznaczony głównym mnichem kilku małych rodzinnych świątyń^[2].

W 1671 roku Mu’an zlecił mu nadzór nad budową Zuishō-ji, głównego klasztoru szkoły ōbaku w Edo. Po ukończeniu prac, podczas pierwszego odosobnienia medytacyjnego przeprowadzanego w tym klasztorze, pełnił funkcję saidō.

Pod koniec 1671 roku Chōon otrzymał certyfikat oświecenia (inka) od mistrza Mu’ana. W ciągu kilku następnych lat otrzymał zaproszenia od wielu wysokiej rangi samurajów i służył jako opat-założyciel kilku nowych świątyń szkoły. Ogółem założył 22 świątynie i klasztory szkoły położone głównie w prowincjach Kōzuke i Shinano^[2].

Wykazywał także wielkie zainteresowanie shintō. Studiował teksty shintō, łącznie z Kenpō hongi (Konstytucją siedemnastu artykułów), przypisywaną księciu Shōtoku, i Taishi kuji hongi, do których dostęp umożliwili mu jego świeccy patroni. Wygłosił także wiele publicznych wykładów na temat tekstów shintō i napisał także komentarze do nich. W 1679 roku otrzymał zgodę na opublikowanie tekstu Sendai kuji daiseikyō. W 1682 roku kapłani z Ise złożyli formalną skargę do władz bakufu, w której utrzymywali, iż ten tekst był falsyfikatem. Władze natychmiast zakazały czytania i posiadania tego tekstu, a drewniane bloki drukarskie zostały zniszczone. Chōon został umieszczony w areszcie domowym w Kōsai-ji. Po interwencji matki Tsunayoshiego Tokugawy zmieniono wyrok na 50 dni domowego aresztu^[2].

Poza jego kontaktami z samurajami, Chōon utrzymywał także kontakty z niższymi warstwami społeczeństwa Japonii. Promował buddyzm wszędzie, gdzie się dało. Wielokrotnie przeprowadzał ceremonie przyjęcia wskazań dla mnichów, mniszek oraz świeckich wyznawców, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Podróżował po wiejskich rejonach i ustanawiał tymczasowe miejsca dla przyjęcia wskazań. Prawdopodobnie przekazał wskazania około 100 000 ludzi^[2].

Nie wahał się także przed krytyką współczesnej mu praktyki zen. Odrzucił kōanową praktykę szkoły rinzai jako sformalizowaną i niskiej jakości, traktując ją jako formę praktyki "liczenia oddechów". Krytykował również pewne wzory przekazu Dharmy, zaakceptowane w niektórych kręgach zen, które nie wymagały przekazu "twarzą w twarz" pomiędzy uczniem a mistrzem. Dlatego właśnie został mnichem szkoły ōbaku, która prowadziła żywy, a przy tym rygorystyczny styl praktyki zen w kontekście linii przekazu zen uważanej za ważną^[3].

Mistrz zen Chōon Dōkai zmarł w 1695 roku.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

68/41 Miyun Yuanwu (1566–1642)
- 69/42 Feiyin Tongrong (1593–1661)
  - 70/43/1 Yinyuan Longqi (jap. Ingen Ryuki) (1592–1673) 23 spadkobierców Dharmy w tym 3 Japończyków. 1 opat Mampuku-ji
    - 71/44/2 Duzhan Xingrong (1628–1706)
      - 72/45/3 Tengan (bd)
    - 71/44/2 Yiran Xingrong (1601–1668) opat Kōfuku-ji
    - 71/44/2. Dokuhon Shōgen (1618–1689)
    - 71/44/2. Dokuryu Shoeki
    - 71/44/2. Ryōkei Shōsen (1602–1670) 1 spadkobierca Dharmy, opat Shōmyō-ji
      - 72/45/3. Go-Mizunoo (1612–1629) cesarz Japonii
        73/46/4. Kaiō Hōkō (1635–1712) opat Shōmyō-ji, linia ta dała później dwóch opatów Mampuku-ji.
    - 71/44/2. Dokushō Shōen (1617–1694)
    - 71/44/2. Jifei Ruyi (jap. Sokuhi Nyoitsu) (1616–1671) opat Fukuku-ji, 5 spadkobierców Dharmy
      - 72/45/3. Hōun Myōdo (bd) 2 opat Fukuku-ji
      - 72/45/3. Qiandai Xing’an (1636–1705) 6 opat Mampuku-ji
    - 71/44/2. Mu’an Xingtao (jap. Mokuan Shōtō) (1611–1684) 46 spadkobierców Dharmy, w tym 43 Japończyków. 2 opat Mampuku-ji
      - 72/45/2. Hakuo Dotai (zm. 1682) opat Daikyu-an
        73/46/3. Ryōnen Gensō (1646–1711) mistrzyni zen
      - 72/45/3. Tannen Dōjaku (1629–1679) były mnich szkoły sōtō
      - 72/45/3. Tetsugen Dōkō (1630–1682) nie zostawił spadkobierców
      - 72/45/3. Ichimyō Dōgen (1635–1685)
      - 72/45/3. Tesshin Dōhan (1641–1710) dwukrotny opat Zuishō-ji
      - 72/45/3. Jitsuden Dōkin (1627–1704) 4 opat Zuishō-ji
      - 72/45/3. Tanzan Dōshō (1606–1682)
      - 72/45/3. Tetsugyū Dōki (1628–1700) 34 spadkobierców Dharmy. 2 opat Zuishō-ji^[b]
        73/46/4. Linia przekazu chōshō
      - 72/45/3. Egoku Dōmyō (1632–1721) 42 spadkobierców Dharmy, 3 opat Zuishō-ji i swojego klasztoru Hōun-ji
        73/46/4. Linia przekazu shōringe
      - 72/45/3. Chōon Dōkai (1628–1695)
    - 71/44/2. Huilin Xingji (1609–1681) 6 japońskich spadkobierców Dharmy. 3 opat Mampuku-ji
      - 72/45/3. Linia przekazu ryūko
      - 72/45/3. Duzhan Xingying (Xingrong) (1628–1706) 39 spadkobierców Dharmy (38 Japończyków). 4 opat Mampuku-ji
        73/46/4. Linia przekazu shishirin oraz 3 mniejsze linie
        
        73/46/4. Enzū Dōjō (1643–1704) 17 spadkobierców Dharmy
        
        73/46/4. Sekisō Dōkō (1638–1704
        
        73/46/4. Yuefeng Daozhuang (1655–1734) 8 opat Mampuku-ji
    - 71/44/2. Huimen Rupei (1615–1664) początkowo następca Yinyuana w Chinach; przybył do Nagasaki. 11 spadkobierców Dharmy.
      - 72/45/3. Gaoquan Xingdong^[c] (1633–1695) 16 spadkobierców Dharmy. 5 opat Mampuku-ji
        73/46/4. Linia przekazu bukkoku-ha

Uwagi

↑ "Dokładna linia przekazu pięciu lamp". W pracy tej Feiyin przedstawił swoje własne oraz Miyuna Yuanwu rozumienie linii przekazu chan poczynając od siedmiu buddów przeszłości do końcowego okresu dynastii Ming. Oczyścił problemy linii przekazu własnej szkoły (linji), ale ocenił także linie przekazu innych szkół. Unieważnił linie przekazu kilku ważnych mistrzów chan, takich jak np. Hanshan Deqing (1546–1623) i Yunqi Zhuhong (1535–1615). Feiyin wykorzystał koncepcję ważnych linii przekazu jako polemiczny środek podcinający roszczenia rywalizujących linii. Poprzez unieważnienie kilku rywalizujących linii przekazu, podważył kwalifikacje żyjących spadkobierców do przechowania Dharmy i dokonywania ważnych transmisji poprzez trening i zatwierdzanie spadkobierców Dharmy. Praca ta została wydana w 1653 roku i natychmiast spowodowała tak silną opozycję, że doprowadziło to do publicznej debaty przed rządowymi oficjelami pomiędzy Feiyinem a mistrzem szkoły caodong Yongjue Yuanxianem (1578–1657). Wyrok był niekorzystny dla Feiyina. W 1654 roku zniszczono wszystkie drewniane bloki drukarskie. Yinyuan swoją kopię zabrał do Japonii, gdzie cieszyła się wielkim powodzeniem
↑ Był to główny klasztor szkoły w Edo. Była to w tym okresie najwyższa funkcja dostępna Japończykom
↑ Ostatni w pełni wykwalifikowany mistrz chan, który przybył z Chin

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 80
↑ ^a ^b ^c ^d Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 81
↑ Helen J. Baroni. Obaku Zen. Str. 81, 82

Bibliografia

Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Helen J. Baroni: Obaku Zen. The Emergence of the Third Sect of Zen in Tokugawa Japan. Honolulu: University of Hawai'i Press, 2000, s. 280. ISBN 0-8248-2243-9.