|
Brian Magee
| Data i miejsce urodzenia
|
9 czerwca 1975
Lisburn
|
| Obywatelstwo
|
Wielka Brytania
|
| Wzrost
|
183 cm
|
| Styl walki
|
leworęczny
|
| Kategoria wagowa
|
super średnia
|
| Bilans walk zawodowych
|
| Liczba walk
|
42
|
| Zwycięstwa
|
36 (25 KO)
|
| Porażki
|
5 (3 KO)
|
| Remisy
|
1
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
Brian Magee (ur. 9 czerwca 1975 w Lisburn) – brytyjski bokser, były zawodowy mistrz świata wagi super średniej (do 168 funtów) federacji WBA oraz IBO.
Kariera amatorska
W roku 1996 reprezentował Irlandię na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. Pokonał Randalla Thompsona z Kanady i Bertranda Tietsię z Kamerunu. W ćwierćfinale przegrał z Algierczykiem Mohamedem Baharim[1].
W 1998 wystąpił na Mistrzostwach Europy w Mińsku. Pokonał kolejno Roberta Gerritsa (Holandia), w ćwierćfinale Haralda Geisslera (Niemcy) a w półfinale Rosjanina Dmitrija Strielczinina. W finale przegrał z Węgrem Zsoltem Erdei i zdobył srebrny medal[2].
Kariera zawodowa
Karierę zawodową rozpoczął 13 marca 1999. Do września 2010 stoczył 38 walk, z których 34 wygrał, 3 przegrał i 1 zremisował. W tym czasie zdobył tytuły IBO Inter-Continental, EBU i BBBofC British w wadze super średniej. Od 10 grudnia 2001 (po pokonaniu Argentyńczyka Ramona Arturo Briteza) był mistrzem organizacji IBO. Tytułu skutecznie bronił siedmiokrotnie. Stracił go 26 czerwca 2004 przegrywając z Robinem Reidem (Wielka Brytania).
19 marca 2011 stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata federacji IBF. Zmierzył się z broniącym tytułu Rumunem Lucianem Bute. Przegrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[3]. W kolejnym pojedynku 30 lipca pokonał jednogłośnie na punkty Jaime Barbozę z Kostaryki i został tymczasowym mistrzem WBA[4].
18 lutego 2012 obronił tytuł zwyciężając Duńczyka Rudy'ego Markussena[5]. W październiku tytułu mistrza regularnego pozbawiony został Węgier Károly Balzsay, który ze względu na przewlekłą kontuzję nie mógł bronić tytułu. Na jego miejsce awansowany został Magee. Już w pierwszej obronie tytułu, 8 grudnia w Herning, przegrał przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie z trzykrotnym mistrzem tej kategorii Mikkelem Kesslerem z Danii i utracił pas mistrzowski[6].
- Murray Sutherland (1984, IBF)
- Park Chong-pal (1984–1987, IBF)
- Park Chong-pal (1987–1988, WBA)
- Graciano Rocchigiani (1988–1989, IBF)
- Fulgencio Obelmejias (1988–1989, WBA)
- Thomas Hearns (1988–1990, WBO)
- Sugar Ray Leonard (1988–1990, WBC)
- Baek In-chul (1989–1990, WBA)
- Lindell Holmes (1990–1991, IBF)
- Christophe Tiozzo (1990–1991, WBA)
- Chris Eubank (1991–1995, WBO)
- Mauro Galvano (1990–1992, WBC)
- Víctor Córdoba (1991–1992, WBA)
- Darrin Van Horn (1991–1992, IBF)
- Iran Barkley (1992–1993, IBF)
- Michael Nunn (1992–1994, WBA)
- Nigel Benn (1992–1996, WBC)
- James Toney (1993–1994, IBF)
- Steve Little (1994, WBA)
- Frankie Liles (1994–1999, WBA)
- Roy Jones Jr. (1994–1996, IBF)
- Steve Collins (1995–1997, WBO)
- Thulani Malinga (1996, WBC)
- Vincenzo Nardiello (1996, WBC)
- Robin Reid (1996–1997, WBC)
- Charles Brewer (1997–1998, IBF)
- Joe Calzaghe (1997–2006, WBO)
- Thulani Malinga (1997–1998, WBC)
- Richie Woodhall (1998–1999, WBC)
- Sven Ottke (1998–2003, IBF)
- Byron Mitchell (1999–2000, WBA)
- Markus Beyer (1999–2000, WBC)
- Bruno Girard (2000, WBA)
- Glenn Catley (2000, WBC)
- Dingaan Thobela (2000, WBC)
- Dave Hilton Jr. (2000–2001, WBC)
- Byron Mitchell (2001–2003, WBA)
- Eric Lucas (2001–2003, WBC)
- Sven Ottke (2003–2004, WBA i IBF)
- Markus Beyer (2003–2004, WBC)
- Manny Siaca (2004, WBA)
- Cristian Sanavia (2004, WBC)
- Jeff Lacy (2004–2006, IBF)
- Markus Beyer (2004–2006, WBC)
- Mikkel Kessler (2004–2006, WBA)
- Joe Calzaghe (2006, IBF i WBO)
- Mikkel Kessler (2006–2007, WBA Super i WBC)
- Joe Calzaghe (2006–2007, WBO)
- Alejandro Berrio (2007, IBF)
- Lucian Bute (2007–2012, IBF)
- Joe Calzaghe (2007–2008, WBA Super, WBC i WBO)
- Mikkel Kessler (2008–2009, WBA)
- Denis Inkin (2008–2009, WBO)
- Carl Froch (2008–2010, WBC)
- Károly Balzsay (2009, WBO)
- Robert Stieglitz (2009–2012, WBO)
- Andre Ward (2009–2011, WBA Super)
- Dimitri Sartison (2009–2011, WBA)
- Mikkel Kessler (2010, WBC)
- Carl Froch (2010–2011, WBC)
- Károly Balzsay (2011–2012, WBA)
- Andre Ward (2011–2013, WBA Super i WBC)
- Carl Froch (2012–2013, IBF)
- Arthur Abraham (2012–2013, WBO)
- Brian Magee (2012, WBA)
- Mikkel Kessler (2012–2013, WBA)
- Robert Stieglitz (2013–2014, WBO)
- Andre Ward (od 2013, WBA Super)
- Carl Froch (2013–2015, WBA i IBF)
- Sakio Bika (2013–2014, WBC)
- Arthur Abraham (od 2014, WBO)
- Anthony Dirrell (2014–2015, WBC)
- Carl Froch (2015, WBA)
- Badou Jack (od 2015, WBC)
- Fiodor Czudinow (od 2015, WBA)
- James DeGale (od 2015, IBF)
|
Przypisy
Bibliografia
|
|
