Boniowice (Ukraina)

Boniowice

Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Rejon	starosamborski
Wysokość	260 m n.p.m.
Populacja  • liczba ludności	698
Nr kierunkowy	+ 380 3238
Kod pocztowy	82022
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Boniowice
Położenie na mapie Ukrainy Boniowice
49°35′30″N 22°49′53″E

Boniowice (ukr. Боневичі) – wieś w rejonie starosamborskim obwodu lwowskiego Ukrainy. Wieś liczy około 698 mieszkańców. Leży nad rzeką Wyrwą w pobliżu ujścia do niej Strwiąża. Podlega nowomiejskiej silskiej radzie.

Wieś prawa wołoskiego, położona była w pierwszej połowie XV wieku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego^[1]. Wieś, położona w powiecie przemyskim, była własnością Samuela Konstantego Kazimierza Szczawińskiego, jej posesorem był Piotr Paweł Mniszek, została spustoszona w czasie najazdu tatarskiego w 1672 roku^[2]. W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Boniowicach byli spadkobiercy po Leonie Pawlikowskim^[3]. Pod koniec XIX wieku właścicielem dóbr w Boniowicach był Arnold br. Bees^[4], a dzierżawcą dóbr w Boniowicach był Berisch Lwów^[5].

Od 1872 przez miejscowość przebiega Pierwsza Węgiersko-Galicyjska Kolej Żelazna, z przystankiem Boniowice.

W 1921 Broniowice liczyły około 766 mieszkańców i leżały w ówczesnym powiecie dobromilskim. W okresie II Rzeczypospolitej w Boniowicach prowadziła gospodarstwo rolne inż. Halina Żurowska.

Ważniejsze obiekty

• Cerkiew greckokatolicka

Przypisy

1. Grzegorz Jawor, Osady prawa wołoskiego i ich mieszkańcy na Rusi Czerwonej w późnym średniowieczu, Lublin 2000, s. 212, 223.
2. Andrzej Gliwa, Wykaz zniszczeń we wsiach i miastach ziemi przemyskiej po najeździe tatarskim z 1672 roku : (cz. I), w: Prace Historyczno-Archiwalne, Tom 13 (2003), Rzeszów 2003, s. 142.
3. Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 19.
4. Z izby sądowej. „Echo z nad Sanu”. Nr 2, s. 3, 10 maja 1885. 
5. Z izby sądowej. „Echo z nad Sanu”. Nr 14, s. 4, 2 sierpnia 1885. 

Bibliografia

• Mapa WIG Dobromil Pas 50 Słup 35 Warszawa 1938
• Księga adresowa Polski (wraz z W.M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej Warszawa 1928 s. 640

Linki zewnętrzne

• Boniowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 306 .