W 1892 r. ukończył rosyjskie Gimnazjum Męskie w Lublinie i rozpoczął studia przyrodnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1894 r. za udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego został usunięty z uczelni, uwięziony i wywieziony w głąb Rosji, do guberni tulskiej[1]. Objęty amnestią, trafił do Dorpatu, gdzie ukończył studia matematyczno przyrodnicze. Działał w organizacjach patriotycznych (takich jak m.in. Koło Młodzieży Polskiej). W 1904 r. uzyskał tytuł docenta botaniki. W latach 1914–1919 był dyrektorem ogrodu botanicznego w Odessie[1], od 1915 r. jako profesor. Tam działał w instytucjach polonijnych, jak Polska Macierz Szkolna czy Dom Polski, przewodnicząc Radzie Organizacji Polskich w Odessie. Poczynając od roku 1900 odbył szereg podróży naukowo-badawczych na Ural, Kaukaz i do Armenii.
II wojnę światową przeżył w Brwinowie. Ogród Botaniczny UW był wówczas zamknięty. Po wojnie wrócił na uczelnię, gdzie wykładał do roku 1957, a na emeryturę odszedł w roku 1960.
Od 1921 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności; współpracownikiem (od 1931 członek) Komisji Fizjograficznej PAU; członkiem (od 1931) Komisji Historii Medycyny i Nauk Matematyczno-Przyrodniczych PAU i (od 1950) Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych PAU[2].
Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem oraz członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego, a także Ligi Ochrony Przyrody (od 1929 r. prezes). Był redaktorem „Archiwum Nauk Biologicznych” i „Planta Polonica”.
W 1952 r. został członkiem tytularnym, a w 1957 r. członkiem rzeczywistym PAN[3].
Znany był jako znakomity pedagog łączący zainteresowania botaniczne z humanistycznymi. Był jednym z pionierów i wybitnych działaczy ochrony przyrody w Polsce oraz przyczynił się do utworzenia parków narodowych – tatrzańskiego i świętokrzyskiego.
Zielnik i muzeum botaniczne. Wskazówki praktyczne: jak zbierać, preparować, konserwować, oznaczać rośliny i układać zbiory botaniczne. 1922, Kraków.
Precis de l'histoire de la botanique en Pologne (1933).
Zarys flory Litwy (1933).
Projekt Stefana de Rieule'a stworzenia w Warszawie Muzeum Przyrodniczego w wieku XVIII. Wiadomości Muzeum Ziemi, t. III, 1943, Warszawa.
Pierwsze pomysły Muzeum Przyrodniczego w Polsce. Sztuka i Nauka, t. I, 1945, Warszawa.
Zarys dziejów botaniki. 1949.
Owoce i nasiona. 1952.
Adam Mickiewicz a flora Litwy – rozprawa popularnonaukowa.
I wiele innych prac z systematyki i geografii roślin, ochrony przyrody, historii botaniki, anatomii i fizjologii roślin, jak również artykułów popularnonaukowych.
↑Piotr Köhler: Botanika w Towarzystwie Naukowym Krakowskim, Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Umiejętności (1815-1952). Kraków 2002. Brak numerów stron w książce
↑Hryniewiecki, Bolesław, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2021-09-01].
↑M.P. z 1951 r. nr 93, poz. 1275 „za wybitną działalność naukową” (Hryniewiecki otrzymał order o niższej klasie od już posiadanego Krzyża Komandorskiego z 1930).
↑M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 354 „za czyny odwagi i męstwa wykazane w walce z niemieckim najeźdźcą podczas kampanii wrześniowej 1939 roku”.
