Syn Stanisława i Władysławy. Pracował w Urzędzie Gminy w Morawicy (1942–1945). Był wieloletnim członkiem i funkcjonariuszem aparatu politycznego, kolejno PPR, a później PZPR – był instruktorem KP PPR w Kielcach (1945–1947), uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Kielcach (1947–1949), instr./z-cą kier./kier. Wydz. Ekonomicznego KW PZPR w Kielcach (1949–1955), instr. Wydz. Ekonomicznego KC PZPR (1955–1956), I sekr. KM PZPR w Kielcach (1956–1957), sekr. ekonomicznym KW PZPR w Kielcach (1957–1969), wiceministrem spraw wewnętrznych PRL (1969–1983) i ambasadorem PRL w Bukareszcie (1983–1988).
W latach 1968–1980 zastępca członka, a w latach 1980–1981 członek Komitetu Centralnego PZPR. W latach 70. był także członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPRNowe Drogi[1].
Kierował Operacją Lato`76, przez co był odpowiedzialny za brutalne stłumienie demonstracji robotników przez oddziały ZOMO oraz istnienie tzw. ścieżek zdrowia w czasie wydarzeń czerwcowych w Radomiu.
Kierował sztabem Operacyjnym Lato 80, od sierpnia 1980 przygotowywał plany wprowadzenia stanu wojennego w Polsce. Po wprowadzeniu stanu wojennego 23 grudnia 1981, jako zastępca Ministra Spraw Wewnętrznych, wydał decyzje „w sprawie powołania grupy operacyjnej w celu koordynacji zadań w zakresie realizacji działań operacyjnych w stosunku do związków zawodowych Solidarność”. Kierownikiem tej grupy został Józef Sasin. Działania te miały na celu powołanie nowego związku zawodowego Solidarność, w pełni sterowanego przez władze[2].
W latach '90 został oskarżony o utrudnianie śledztwa w sprawie zabójstwa w 1977 studenta UJStanisława Pyjasa[3]. Jego wypowiedź zarejestrowana została w filmie dokumentalnym Trzech kumpli w reżyserii Anny Ferens i Ewy Stankiewicz z 2008 roku. Zmarł 21 sierpnia 2008 roku w Warszawie. Został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera A16-7-27)[4].
