Grób Bogdana Wojdowskiego na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie
Bogdan Wojdowski, pierwotnie Dawid Wojdowski (ur. 30 listopada1930 w Warszawie, zm. 21 kwietnia1994 w Warszawie) – polski pisarz, krytyk literacki i teatralny oraz publicysta.
Życiorys
Urodził się w rodzinie żydowskiej jako syn Szymona Jakuba Wojdowskiego (stolarza-tapicera) i Edwardy z domu Bark. Latem 1942 razem z młodszą siostrą został wyprowadzony z warszawskiego getta i ukryty po aryjskiej stronie[2].
W 1954 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w tygodniku „Wieś” w 1951; należał do redakcji „Przeglądu Kulturalnego” i w latach 1960–1964 „Współczesności”. Twórczość literacka Wojdowskiego dotyczy w znacznej części wydarzeń II wojny światowej, w tym zagłady polskich Żydów. Często, jak na przykład w powieści Chleb rzucony umarłym (nagrodzonej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki), obok tragedii środowiska i dramatyzmu sytuacji jednostki ukazuje psychikę ofiar hitleryzmu: uczucie poniżenia i zagubienia wraz z wolą walki o przeżycie i ocalenie własnego człowieczeństwa, godności indywidualnej.
Najchętniej sięgał do krótszych form literackich, zwłaszcza w zakresie tematyki współczesnej, którą oddawał z dużym autentyzmem i znajomością bytu środowisk podmiejskich. Prozę jego charakteryzowała przenikliwa obserwacja społeczna i obyczajowa, nasycenie konkretem, swoisty liryzm. Szczególnie interesowała go psychika bohaterów jego opowieści – ludzi w sytuacjach szczególnych, którym z trudem mogą sprostać. Cechował go wyrazisty styl wytworzony precyzją słowa i plastyką obrazu kreślonego ostro i syntetycznie.
↑Opowiadanie o ukrywaniu się podczas Zagłady dziewczyny o imieniu Małka (Alina Ł.), pierwotnie publikacja pt. „Alka“ w „Fołks Sztyme” nr 3/1973
↑Anna Bikont: Nigdy nie byłaś Żydówką. Sześć opowieści o dziewczynkach w ukryciu. Wydawnictwo: Czarne, s. 147, 245, seria: Reportaż. ISBN 978-83-8191-775-9.