Biblioteka Klasyki Polskiej i Obcej – polska seria międzywydawnicza ukazująca się w latach 1971[1]–1983[2][3], prezentująca klasyczne dzieła literatury pięknej polskiej i obcej.
Była to seria międzywydawnicza, książki we wspólnej szacie graficznej wydawały m.in. Państwowy Instytut Wydawniczy, Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, Wydawnictwo Literackie, Wydawnictwo Poznańskie i Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza[4].
W założeniu seria miała prezentować „wybór najcenniejszych dzieł literackich” klasyki polskiej i obcej, by wypełnić lukę na polskim rynku księgarskim[5]. Ukazywały się tu więc pozycje zaliczane do, umownie przyjętego, kanonu dzieł klasyki rodzimej i obcej[3] takie, jak Irydion Krasińskiego[6], Martwe dusze Gogola, Czarodziejska góra Manna, Siódmy krzyż Seghers, Iliada Homera, Ludzie bezdomni Żeromskiego[5]; a także klasyka literatury dziecięcej (m.in. Opowiadania Hoffmanna, Baśnie Andersena, Chłopcy z Placu Broni Molnára, W pustyni i w puszczy Sienkiewicza)[7]. W serii wydawano powieści, antologie oraz zbiory poezji i opowiadań[3].
W pierwszych dwóch latach w serii ukazały się 54 pozycje w łącznym nakładzie 2,87 mln egzemplarzy[8]. Do roku 1979 ukazało się ponad 80 tytułów pisarzy polskich i 110 pisarzy zagranicznych[4]. Nakład pozycji zwykle wynosił od 10 do 15 tysięcy[9].
Książki były początkowo oprawne w białe płótno, potem w czerwony lub beżowy skaj[3].