Biały Tygrys (oryg. Белый тигр) – rosyjski film wojenny z elementami fantasy z 2012 roku w reżyserii Karena Szachnazarowa. Film powstał na motywach powieści Ilji Bojaszowa z 2008 roku pt. Tankist, ili „Biełyj tigr”[1] (wyd. polskie: Czołgista kontra „Biały Tygrys”, 2013[2]).
Fabuła
II wojna światowa, front wschodni. Na pobojowisku jednej z bitew zostaje odnaleziony w spalonym czołgu ciężko ranny czołgista – kierowca maszyny. Ma on 90% poparzeń ciała i nikt nie daje mu większych szans na przeżycie. Jednak żołnierz powraca do zdrowia w zadziwiająco szybkim tempie, a po jego ciężkich ranach prawie nie ma śladu. Ponieważ cierpi na zanik pamięci, a zidentyfikowanie go, wskutek całkowitej zagłady jego jednostki nie jest możliwe, zostaje mu przydzielone nowe, fikcyjne nazwisko – Najdionow. Oprócz amnezji, po ciężkiej kontuzji żołnierza tego zaczyna cechować przedziwny dar – twierdzi, że zna mowę czołgów oraz że jest w stanie rozmawiać z czołgowym bogiem. Patrząc na wraki rozbitych maszyn umie powiedzieć, w jaki sposób zostały zniszczone, a czołgowy bóg mówi mu co się wydarzy.
W tym czasie na linii frontu grasuje mityczna niemiecka maszyna – Panzer VI w kolorze białym, której nie potrafi sprostać żaden radziecki czołg. Tytułowy Biały Tygrys jest w stanie w jednym pojedynku zniszczyć nawet 20 radzieckich maszyn. Narada radzieckiego dowództwa na wysokim szczeblu z udziałem marszałka Żukowa i konstruktora czołgów doprowadza do pomysłu stworzenia nowego rodzaju radzieckiego czołgu na bazie T-34/85 – maszyny z mocniejszym silnikiem i pancerzem. Dowódcą nowej maszyny zostaje Najdionow. Wkrótce dochodzi do pojedynku dwóch czołgów, z którego dzięki niewiarygodnej zdolności przemieszczania się i odporności na trafienia zwycięsko wychodzi Biały Tygrys. Załoga Najdionowa pozostaje na placu boju ze zniszczonym czołgiem. Radzieckie dowództwo mylnie przekonane jest, że trafiony Biały Tygrys utonął w bagnach. Jednak Najdionow wie, że wroga maszyna wciąż jest w pełni sprawna i czeka w ukryciu na radziecką ofensywę. Gdy do niej dochodzi, Biały Tygrys pojawia się ponownie i niszcząc celnymi trafieniami wiele radzieckich maszyn – powstrzymuje natarcie. Ścigany przez Najdionowa niemiecki czołg w końcu zostaje przez niego trafiony i ciężko uszkodzony. Biały Tygrys wycofuje się z pola walki, a Najdionow nie jest w stanie nic zrobić wskutek uszkodzenia działa w swej maszynie.
Mijają miesiące, armia radziecka zdobywa Berlin i wojna się kończy. Jednak Najdionow wie, że koniec wojny nastąpi dopiero wtedy, kiedy uda mu się zniszczyć Białego Tygrysa, jak sam mówi: „On czeka na mnie, za lat 20, 50, może 100 wylezie”.
Obsada
- Aleksiej Wiertkow – Najdionow, dowódca i kierowca czołgu
- Witalij Kiszczenko – major Fiedotow z kontrwywiadu
- Aleksandr Wachow – Kriuk, celowniczy czołgu
- Witalij Dordżijew – Bierdyjew, ładowniczy czołgu
- Dmitrij Bykowski-Romaszow – generał Smirnow
- Gierasim Archipow – kapitan Szaripow
- Władimir Iljin – komendant szpitala
- Marija Szaszłowa – lekarz w szpitalu polowym
- Walerij Griszko – marszałek Gieorgij Żukow
- Karl Kranzkowski – Adolf Hitler
- Klaus Grünberg – generał Hans-Jürgen Stumpff
- Christian Redl – marszałek Wilhelm Keitel
- Vilmar Bieri – admirał Hans-Georg von Friedeburg
- Dirk Martens – niemiecki czołgista
- Mark Schenk – niemiecki oficer
i inni.
O filmie
Film był pierwszym wojennym obrazem w twórczości reżysera Karena Szachnazarowa i najdroższym w jego dorobku (koszt – 11 mln dolarów). Jak stwierdził sam reżyser, był dziełem jego życia, poświęconym ojcu – frontowemu oficerowi Armii Czerwonej, i jego towarzyszom[3].
Zdjęcia do filmu rozpoczęto w lecie 2011 i zakończono po zaledwie trzech i pół miesiącach[3].
W 2012 roku film został rosyjskim kandydatem do nominacji nagrody Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny[4].
W Rosji film cieszył się słabą popularnością. W kinach obejrzało go 546 tys. widzów[5]. W czwartym weekendzie po premierze obejrzało go niewiele ponad 14 tys. widzów, podczas gdy w tym samym czasie Faceci w czerni III obejrzało 2 mln ludzi. Stan ten tłumaczono słabą konkurencyjnością kina rosyjskiego wobec zagranicznych (głównie amerykańskich) produkcji[6]. Film nie zebrał zbyt pochlebnych recenzji. Reżyserowi wytykano głównie słabość fabuły[7], ale również stawiano zarzut rewizjonizmu[8]. Obraz okazał się również klapą finansową – wpływy z projekcji w Rosji stanowiły zaledwie 3,29 mln dolarów, co nawet w połowie nie pokryło kosztów produkcji[5].
Specjalnie dla potrzeb filmu w prywatnej wytwórni „Rondo-S” w Samarze wyprodukowano replikę niemieckiego czołgu Tygrys w skali 1:1. Prace trwały pół roku. Projekt konsultowano z historykami, w tym ze specjalistami z Niemiec. W replice zadbano o wszystkie szczegóły wyglądu oryginalnego Tygrysa, łącznie z imitacją armaty 8,8 cm KwK 36, mogącą naśladować prawdziwe wystrzały. Dieselowski silnik pojazdu, zapożyczony od wojskowego ciągnika, pozwolił maszynie na rozwinięcie prędkości 38 km/h (tj. dokładnie tyle co oryginał). Całość konstrukcji ważyła jednak trzy razy mniej od oryginału. Po zakończeniu zdjęć replikę czołgu przekazano do muzeum Mosfilmu[9][10].
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
| 1970-79. |
|
|---|
| 1980-89. |
|
|---|
| 1990-99. |
|
|---|
| 2000-2009. |
|
|---|
| 2010-2019. |
|
|---|
| 2020-2029. |
|
|---|
