Benedykt Dąbrowski (pilot)

Benedykt Dąbrowski
Balbo
Ilustracja
kapral kapral
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1920
Bydgoszcz

Data i miejsce śmierci

22 maja 1962
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego

Jednostki

114 eskadra myśliwska

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Partyzancki
Multimedia w Wikimedia Commons

Benedykt Dąbrowski (ur. 14 sierpnia 1920 w Bydgoszczy, zm. 22 maja 1962 w Krakowie) – polski pilot wojskowy, uczestnik II wojny światowej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie kolejarskiej, syn Jana i Bronisławy z domu Janickiej. W 1932 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum Matematyczno-Fizycznym im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy[1].

Absolwent Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy (przeniesionej w 1938 do Krosna) i Wyższej Szkoły Pilotażu Myśliwskiego w Grudziądzu. W 1939 roku otrzymał przydział do 114 eskadry myśliwskiej[2].

1 września 1939 roku przebywał wraz z eskadrą na lotnisku w Poniatowie pod Warszawą. 1 września zgłosił uszkodzenie niemieckiego bombowca. 14 września w rejonie Włodzimierza Wołyńskiego napotkał trzy Messerschmitty Bf 109 i został zestrzelony[1]. Ranny trafił do szpitala we Włodzimierzu Wołyńskim. Wykonał w sumie 17 lotów bojowych i brał udział w 11 walkach powietrznych[3].

Ze szpitala wyszedł o własnych siłach dopiero wiosną 1941 r. z krótszą lewą nogą. Pracował w warszawskiej Fabryce Silników Lotniczych przy ul. Kaczej. Powrócił do Bydgoszczy[2].

Latem 1942 r. wstąpił w szeregi Armii Krajowej pod pseudonimem „Balbo”. W listopadzie 1943 roku zorganizował Konspiracyjną Szkołę Małoletnich Lotnictwa[4], 12 osobową grupę młodych ludzi, których uczył lotnictwa. Szkoła mieściła się w mieszkaniu Jana i Franciszki Koseckich przy ul. Brzozowej[3]. 23 stycznia 1945 dowodził oddziałem, który w ramach akcji „Alicja” opanował lotnisko w Bydgoszczy[5] i później przekazał je Rosjanom.

Zatrudniony w PLL LOT – latał jako pilot samolotów pasażerskich. Do 1948 był komendantem portu lotniczego na Okęciu[2].

Aresztowany w lipcu 1950 roku i skazany na 7 lat. Więzienie opuścił w 1955. Pracował w budownictwie. W lutym 1958 roku zrehabilitowany i ponownie zatrudniony w PLL LOT[6].

Zmarł na zawał serca 22 maja 1962 r. w Krakowie. Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[4]. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Partyzanckim[3].

W 1947 roku wydał swoje wspomnienia z walk we wrześniu 1939 pod tytułem: „114 start”. Książki „Eskadry straceńców” nie zdążył ukończyć.

Przypisy

  1. ↑ a b Benedykt Dąbrowski. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-07-23].
  2. ↑ a b c Hasiński-Adam 1993 ↓, s. 121.
  3. ↑ a b c Dąbrowski Benedykt. kpbc.ukw.edu.pl. [dostęp 2019-12-16].
  4. ↑ a b Benedykt Dąbrowski. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-07-23].
  5. ↑ Cichy bohater walk o wyzwolenie Bydgoszczy w styczniu 1945 r.
  6. ↑ Jak dzielny pilot zdobył samoloty na lotnisku. bydgoszcz.wyborcza.pl. [dostęp 2019-07-23].

Bibliografia

  • Adam Kurowski: „Lotnictwo polskie w 1939 roku”, Warszawa 1962
  • Mieczysław J. Hasiński-Adam: Encyklopedia : Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich : the Polish Air Force N.C.O.'s Training School. Poznań: Wydawnictwo MON, 1993. OCLC 78622750.
  • Bogdan Zakrzewski: Orlęta bez skrzydeł. Warszawa: Wydawnictwo MON, 14/1983 z cyklu Biblioteka Żółtego Tygrysa. ISBN 83-11-06973-5.

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!