Benedykt Chłusewicz

Benedykt Chłusewicz

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	22 marca^?/3 kwietnia 1895 Wilno, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	28 września 1951 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III 1 Dywizja Piechoty Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich Batalion Strzelców Podhalańskich
Stanowiska	dowódca pułku piechoty szef sztabu okręgu korpusu dowódca batalionu dowódca piechoty dywizyjnej dowódca półbrygady
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa, bitwa o Narwik)
Odznaczenia

Wręczenie sztandaru 43 pp w Dubnie. Gen. Jan Romer wręcza sztandar d-cy pułku płk Benedyktowi Chłusewiczowi

Uroczystość wręczenia sztandaru Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich - Malestroit, 1940-04-10

Benedykt Chłusewicz (ur. 22 marca^?/3 kwietnia 1895 w Wilnie^[1][2], zm. 28 września 1951 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Wincentego. Służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego.

2 listopada 1923 roku został przydzielony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie do 80 pułku piechoty z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie w roku 1923/1924. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 29 Dywizji Piechoty w Grodnie na stanowisko szefa sztabu. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. 28 lutego 1927 roku został przeniesiony do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy II batalionu^[4]. 23 maja 1927 roku otrzymał przeniesienie do 5 pułku piechoty Legionów w tym samym garnizonie na stanowisko dowódcy II batalionu^[5].

28 stycznia 1928 roku został przeniesiony do 43 pułku piechoty w Dubnie na stanowisko dowódcy pułku^[6][7]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. Pułkiem dowodził do 22 września 1937 roku.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej w stopniu pułkownika piechoty pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie^[9][10]. Następnie przedostał się do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i został dowódcą piechoty dywizyjnej w 1 Dywizji Piechoty. Był dowódcą 1 Półbrygady w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich^[9], która brała udział w bitwie o Narwik^[11][12], trwającej od kwietnia do czerwca 1940. Po bitwie zgrupowanie płk. Chłusewicza jako jedyne ewakuowało się i dotarło do Wielkiej Brytanii^[13][14][15]. 18 listopada 1941 roku został przeniesiony do Wojskowego Trybunału Orzekającego na stanowisko członka^[16].

Na przełomie 1941/1942 był dowódcą Batalionu Strzelców Podhalańskich.

Zmarł 28 września 1951 i został pochowany na cmentarzu Saint Mary's w Londynie^[17][18].

Jego żoną była Zofia z domu Iżycka-Herman, Małżeństwo miało dwoje dzieci: Marię (1923-2018) 1 voto Barr, 2 voto Grabowską i Stanisława (1925-2003)^[19][20].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[21]
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[22]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[23]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[21]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[24][25]
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[21]

Przypisy

1. Znani Polacy urodzeni w Wilnie C-F. [dostęp 2020-02-20].
2. Wojskowe Biuro Historyczne Benedykt Chłusewicz
3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 63.
5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 148.
6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 59, 164.
8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 573.
9. Juliusz S. Tym: Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r.. s. 120. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
10. 18 września. [dostęp 2015-04-07].
11. Juliusz S. Tym: Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r.. s. 141, 145. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
12. Zbigniew Wawer: Połowiczne zwycięstwo i odwrót. Rzeczpospolita, 2009-01-23. [dostęp 2015-04-07].
13. Piotr Potomski: Generałowie II RP: gen. dyw. Zygmunt Piotr Bohusz-Szyszko. 2013-01-27. [dostęp 2015-04-07].
14. Juliusz S. Tym: Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r.. s. 166. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
15. Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich. [dostęp 2015-04-07].
16. Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 98.
17. Karolina Grodziska Polskie groby na cmentarzach Londynu. Tom 1, wyd. PAU, Kraków 1995, s. 135.
18. South Ealing Cemetery. polishheritage.co.uk. [dostęp 2022-06-02]. (ang.).
19. Nowe informacje ws. Polki, której szukał IPN
20. Chłusewicz Stanisław
21. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 59.
22. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
23. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 23.
24. M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
25. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 1, 19 marca 1936. 

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rozkazy dzienne 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. R.16. [dostęp 2016-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)].