Pełne imię i nazwisko
|
Sidney Walker
|
Data i miejsce urodzenia
|
1 kwietnia 1921 Waynesboro
|
Data i miejsce śmierci
|
9 lutego 2000 Miami
|
Obywatelstwo
|
Stany Zjednoczone
|
Wzrost
|
168 cm
|
Styl walki
|
praworęczny
|
Kategoria wagowa
|
lekka
|
Bilans walk zawodowych
|
Liczba walk
|
121
|
Zwycięstwa
|
91
|
Przez nokauty
|
44
|
Porażki
|
24
|
Remisy
|
5
|
Sidney Walker znany jako Beau Jack (ur. 1 kwietnia 1921 w Waynesboro[1] w stanie Georgia, zm. 9 lutego 2000 w Miami) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.
Życiorys
Urodził się w Waynesboro, lecz wychował w Auguście w stanie Georgia. Po śmierci matki wychowywała go babka, która nazwala go Beau Jack. Jako młody chłopiec pracował jako pucybut, a w wieku 15 lat zaczął dorabiać sobie jako uczestnik tzw. „battles royal” czyli walk na gołe pięści między kilkoma czarnymi mieszkańcami, które wygrywał ten, który jako ostatni utrzymał się na nogach[2].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1939, początkowo w Massachusetts, a od sierpnia 1941 w Nowym Jorku. 13 listopada 1942 W Madison Square Garden w Nowym Jorku niespodziewanie pokonał Alvina Stolza w walce eliminacyjnej o prawo walki o wakujący tytuł zawodowego mistrza świata wagi lekkiej w wersji NYSAC. 18 grudnia tego roku, również w Madison Square Garden, Beau Jack zdobył ten tytuł po pokonaniu przez nokaut w 3. rundzie Tippy'ego Larkina.
W 1943 najpierw wygrał w towarzyskich walkach z byłymi mistrzami świata Fritzie Zivicem (dwukrotnie) i z Henrym Armstrongiem, a 21 czerwca stoczył walkę w obronie tytułu z Bobem Montgomerym, pierwszą z czterech walk między tymi pięściarzami. Przegrał jednogłośnie na punkty i stracił pas mistrza świata. 11 listopada tego roku odzyskał tytuł po pokonaniu na punkty Montgomery'ego.
28 stycznia 1944 w Nowym Jorku Beau Jack zremisował w towarzyskiej walce z Sammym Angottem, a 3 marca tego roku, także w Madison Square Garden przegrał z Montgomerym, tracąc tytuł mistrza świata. Następnie pokonał Ala „Bummy” Davisa i Juana Zuritę, a 4 sierpnia 1944 zmierzył się w swym czwartym pojedynku z Bobem Montgomerym. Tytuł mistrza świata nie był stawką tej walki. Bilety mogli kupić tylko posiadacze obligacji wojennych wypuszczonych przez rząd USA. Jack i Montgomery, którzy służyli wówczas w armii, odmówili wynagrodzenia za tę walkę. Beau Jack wygrał na punkty po 10. rundach. W tym roku został wybrany bokserem roku przez magazyn The Ring.
W 1946 ponownie pokonał Angotta, a 12 lipca 1948 otrzymał kolejną szansę walki o tytuł mistrza świata wagi lekkiej z Ikem Williamsem. Przegrał ją przez techniczny nokaut w 6. rundzie. Później nie walczył już o tytuł. W 1949 przegrał z Kidem Gavilanem, w 1950 pokonał przez techniczny nokaut w 5. rundzie Lewa Jenkinsa, a w 1952 ponownie przegrał z Williamsem. W latach 1952–1954 nie walczył, a w 1955 stoczył 4 walki, z których 2 wygrał z mało znanymi pięściarzami, a dwie pozostałe stoczył z Williamsem, jedną remisując i jedną przegrywając przed czasem. Po tej walce zakończył karierę.
Po zaprzestaniu walk bokserskich Beau Jack prowadził bar i farmę, a po wyczerpaniu się oszczędności powrócił do wykonywania zawodu pucybuta. Był orędownikiem wprowadzenia systemu emerytalnego dla byłych bokserów zawodowych[2].
Został wybrany w 1991 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Przypisy
Linki zewnętrzne