B-7
Korweta ZOP ORP "Kaszub" (240) i barka śmieciarka B-7 w Porcie Marynarki Wojennej w Gdyni
|
| Klasa
|
barka śmieciarka
|
| Projekt
|
9235
|
| Historia
|
| Stocznia
|
Stocznia Północna w Gdańsku
|
| Położenie stępki
|
9 lipca 1960
|
| Wodowanie
|
4 marca 1961
|
 Polska
|
| Nazwa
|
B-7
|
| Wejście do służby
|
14 lipca 1961
|
| Los okrętu
|
w służbie
|
| Dane taktyczno-techniczne
|
| Wyporność
|
616 t
|
| Długość
|
całkowita-42,20 , między pionami-39,40
|
| Szerokość
|
6,64 m , maks.-7 m
|
| Zanurzenie
|
3,10 m
|
| Napęd
|
| brak
|
| Uzbrojenie
|
| brak stałego uzbrojenia (możliwość montażu armatki morskiej 25 mm typu 2M-3M)
|
| Wyposażenie
|
| Pływająca zapora przeciwolejowa , pływający zbieracz oleju , spalarka śmieci stałych i płynnych , urządzenie do oczyszczania ścieków fekalnych , łódź robocza z żurawiem
|
| Załoga
|
7 osób
|
B-7 – bazowy środek pływający Marynarki Wojennej, jej obecna klasyfikacja to barka śmieciarka (nazywana jest także barką ekologiczną). Służy do zbierania odpadów oraz utylizacji ropopochodnych innych jednostek pływających.
B-7 jest dawnym zbiornikowcem Z-7, okręt ten wraz z bliźniaczymi Z-5 i Z-6 został zbudowany wg. projektu 500. Przebudowa została dokonana według projektu 9235.
Konstrukcja
Wymiary
B-7 jest barką ekologiczną i służy do zbierania odpadów oraz utylizacji ropopochodnych innych jednostek pływających, jej długość całkowita wynosi 42,20 m, a między pionami 39,40. Szerokość barki na owrężu to 6,64 m, a maksymalna 7 m. Zanurzenie jednostki wynosi 3,10 m, wysokość boczna 3,45 m. Wyporność B-7 wynosi 616 ton. Nośność barki wynosi 210 ton.
Napęd i zespoły prądotwórcze
Barka nie posiada własnego napędu (napęd zdemontowano podczas przebudowy w 1993 roku, pozostawiono jedynie kocioł parowy VX704, który znajduje się w pomieszczeniu kotłowni) i musi być pchana przez holownik. Energię elektryczną 2 zespoły prądotwórcze Andrychów ZE400/53. załoga etatowa to 7 osób.
Kadłub i nadbudówki
Dziobową część kadłuba B-7 zajmują zbiorniki wody zęzowej i balastowej, paliwa okrętowego, zanieczyszczonego i oczyszczonego, paliwa z wód zęzowych, fekalii, osadów wody zęzowej i paliwa. W dziobówce znajdują się warsztaty i magazyny. Na pokładzie głównym znajdują się: łódź robocza ŁR5 z doczepnym silnikiem Wicher 25 o mocy 18 kW oraz żuraw o udźwigu 0,63 tony i wysięgu 4,25 m do jej obsługi. Powiększony przedział siłowni zajmują: 2 agregaty prądotwórcze, spalarka śmieci, urządzenie obróbki fekalii oraz pozostałe systemy utylizacji odpadów. Na rufie znajdują się kotłownia i sam kocioł, zbiornik wody pitnej i skrajnik rufowy. Barka ma nadbudówkę dwukondygnacyjną, umieszczoną blisko rufy. Pierwsza kondygnacja mieści: kuchnię z jadalnią , przebieralnię , blok sanitarny , szyb kotłowni oraz pomieszczenia marynarzy (1 kabina czteroosobowa i 1 dwuosobowa). Sterówka została przebudowana n kabinę dowódcy barki.
Uzbrojenie
Barka nie posiada stałego uzbrojenia, ale posiada możliwość montażu dwóch podwójnych stanowisk przeciwlotniczej armatki morskiej typu 2M-3M po jednym na dziobie i na rufie[1].
Wyposażenie Ekologiczne
Na wyposażenie ekologiczne barki B-7 składa się:
- Pływająca zapora przeciwolejowa służy do ogrodzenia zanieczyszczonego akwenu. Zapora jest podzielona na 20 sekcji, każda po 12,5 m, zanurzona na 0,5 m a wystająca ponad lustro wody na 0,25 m. Ustawieniem zapory zajmuje się łódź pokładowa ŁR5.
- Pływający zbieracz oleju służy do zbierania zanieczyszczeń z akwenu ogrodzonego przez zaporę. Urządzenie ma wydatek 170-200l/min, a zebrane zanieczyszczenia przekazywane są do zbiorników.
- Odolejacz i wirówka mają za zadanie oczyszczać zawodnione paliwo lub olej, który jest potem przekazywany do zbiorników.
- Urządzenie do oczyszczania ścieków fekalnych neutralizuje fekalia i po uznaniu ich za nieszkodliwe, wydala za burtę. Urządzenie oczyszcza ścieki typu Biologiczno-chemicznego i ma wydajność 3,85 m³/dobę
- Spalarka śmieci może utylizować odpady stałe (wydajność 50 kg/h) i płynne (wydajność 30 kg/h).
Historia
Na początku lat 50. XX wieku biuro projektowe CBKO-2 opracowało projekt zbiornikowiec paliwowy proj. 500. Trzy takie jednostki weszły do służby w Marynarce Wojennej w 1961 roku, a nazwano je Z-5 , Z-6 , Z-7. W 1965 roku weszła do służby barka śmieciarka B-7 którą wycofano w 1990 roku. Zbiornikowce proj. 500 wycofano 1992 (Z-5) i 1993 (Z-6) roku. Zbiornikowiec Z-7 postanowiono przebudować na następną barkę śmieciarkę. W 1991 roku w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym " Rodus" opracowano założenia przebudowy, a w 1993 roku w Pracowni Projektowej Ośrodka Postępu Technicznego Stoczni " Bałtyk" w Gdańsku projekt przebudowy. Projekt zakładał:
- Powiększenie przedziału maszynowego
- Likwidację pompowni i części zbiorników
- Przebudowę sterówki na pomieszczenie mieszkalne
- Likwidację pomostu komunikacyjnego nad zbiornikami
- Zmianę rozplanowania wewnętrznego 1 kondygnacji nadbudówki
- Likwidację napędu, linii wałów, śruby, steru, starych agregatów prądotwórczych oraz wielu urządzeń w siłowni
Przebudowy dokonała Stocznia Remontowa "Nauta" w Gdyni.
Służba
Podniesienie bandery na Z-7 odbyło się 14 lipca 1961. Jednostka do 1993 roku bazowała w Świnoujściu w ramach 42 dywizjonu PJP.Gdyńska Stocznia Remontowa Nauta w roku 1993 dokonała przebudowy zbiornikowca Z-7 na barkę śmieciarkę B-7 wg projektu 9235. W 1993 roku B-7 została włączona w skład 45 dywizjnu PJP , a od 2005 roku służy w Dywizjonie Pomocniczych Jednostek Pływających w Gdyni. Jednostka przeszła remont w 2018 roku[2].
Kalendarium
W kalendarium barki B-7 opisane są najważniejsze wydarzenia z budowy i eksploatacji jednostki.
Kalendarium barki:[3] [2]
- 9 lipca 1960 roku – położenie stępki pod jednostkę w Stoczni Północnej w Gdańsku.
- 4 marca 1961 roku – wodowanie jednostki w Stoczni Północnej w Gdańsku.
- 30 czerwca 1961 roku – przekazanie barki Marynarce Wojennej.
- 14 lipca 1961 roku – podniesienie bandery na barce.
- 1 października 1990 roku – przeklasyfikowanie zbiornikowca na barkę śmieciarkę.
- 2018 – remont główny barki w stoczni w Szczecinie.
Zobacz też
Pozostałe barki Marynarki Wojennej:
Przypisy
Bibliografia
- Jarosław Ciślak Polska Marynarka Wojenna 1995 Wydawnictwo Lampart w koedycji z Wydawnictwem Bellona, Warszawa 1995 (ISBN 83-86776-08-0).
