Antoni Pająk (ur. 11 października 1897 w Krakowie, zm. 21 listopada 1941 w Lublinie) – żołnierz Legionów Polskich i sierżant Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 11 października 1897 w Krakowie w rodzinie Franciszka i Jadwigi z Perków[1].
Należał do Drużyny Bartoszowej. Od września 1914 był żołnierzem 3 pułku piechoty (LP). Wraz z pułkiem brał udział w walkach w Besarabii i Karpatach. Ranny w Bitwie pod Kostiuchnówką, po powrocie do zdrowia służył w komendzie placu w Dęblinie, Zamościu i Zambrowie. W 1918 brał udział w walkach pod Rawą Ruską. Od kwietnia 1919 na stanowisku d-cy plutonu walczył w 5 kompanii 2 pułku piechoty Legionów z którym przeszedł cały szlak bojowy wojny polsko-bolszewickiej. Szczególnie odznaczył się 2 września 1920 w walce pod wsią Trzeszczany. Gdzie "umiejętnie bronił placówki okrążonej przez bolszewików, a następnie (mimo rany) przedarł się ku swoim przy użyciu bagnetu i granatów". Za tę postawę odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].
Po zwolnieniu z wojska pracował m.in. na stacji kolejowej w Włodzimierzu Wołyńskim. W 1937 przeniesiony na emeryturę. Brak przekazów nt. udziału w kampanii wrześniowej. Został zamordowany w więzieniu na Zamku Lubelskim 21 listopada 1941. Pochowany w Lublinie.
Życie prywatne
Żonaty z Marianną Krupą, czworo dzieci[3].
Zobacz też
- Antoni Pająk (1893–1965) – polski polityk, działacz PPS, premier rządu RP na uchodźstwie w latach 1955–1965
Przypisy
Bibliografia
.png){kind=small}
