Antoni Lanckoroński
| Antoni Maria Kazimierz hrabia Lanckoroński
|
Zadora
|
| Rodzina
|
Lanckorońscy
|
| Data i miejsce urodzenia
|
8 sierpnia 1893
Wiedeń
|
| Data i miejsce śmierci
|
8 lutego 1965
Wiedeń
|
| Ojciec
|
Karol Lanckoroński
|
| Matka
|
Franciszka Attems-Gilleis
|
Antoni Maria Kazimierz hr. Lanckoroński z Brzezia herbu Zadora (ur. 8 sierpnia 1893 w Wiedniu, zm. 8 lutego 1965 tamże) – polski ziemianin, działacz społeczny.
Życiorys
Antoni Lanckoroński pochodził z rodu arystokratycznego herbu Zadora[1]. Urodził się 8 sierpnia 1893 jako syn Karola Lanckorońskiego (1848-1933) i Franciszki Attems-Gilleis (1861-1893), która zmarła tuż po jego urodzeniu[2][3][4]. Był przyrodnim bratem Karoliny Lanckorońskiej (1898-2002)[3].
Został absolwentem Schottengymnasium w Wiedniu, a w 1913 rozpoczął studia uniwersyteckie na Wydziale Prawa[5]. Do 1939 był właścicielem rodowego pałacu w Rozdole[6]. Był ostatnim dziedzicem Wodzisławia[7][8]. Pod koniec lat 30. XX w. był zastępcą członka zarządu Towarzystwa Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie[9].
Podczas II wojny światowej działał w Międzynarodowym Czerwonym Krzyżu[2]. Wspólnie z siostrami Karoliną i Adelajdą stworzył Fundusz imienia Karola Lanckorońskiego (ich ojca)[2]. Zmarł 8 lutego 1965 w Wiedniu[2]. Był bezdzietny, a tym samym ostatnim przedstawicielem rodu Lanckorońskich[2].
Przypisy
