Była córką szkockich artystów wodewilowych – Johna „Jacka” Shorta i Mary Dalziel z d. Allan[4]. Matka urodziła mnie rano – wspominała – a wieczorem dała występ. Leżałam w walizce na stole w garderobie. To było moje łóżeczko[5]. Była jednym z pięciorga rodzeństwa. Jej starszy brat, James, został później artystą estradowym, impresariem, producentem teatralnym i reżyserem, posługującym się pseudonimem artystycznym „Jimmy Logan” . Już w wieku trzech lat pojawiała się na scenie w przedstawieniach objazdowych, w których występowali rodzice[5]. Mając cztery lata, razem z rodziną popłynęła na wakacje statkiem do Nowego Jorku, gdzie wzięła udział w radiowym konkursie dla dzieci, prowadzonym przez słynnego bandlidera Paula Whitemana[1]. Ubrana w kilt, mała Annabelle Short zaśpiewała w sposób nowoczesny tradycyjną piosenkę szkocką The Bonnie Banks o' Loch Lomond i wygrała[5]. Nagrodą był kontrakt z wytwórnią filmową MGM. Jej ciotka, Ella Logan, siostra matki oraz znana szkocko-amerykańska aktorka i piosenkarka, występująca m.in. na Broadwayu, od razu przeprowadziła się z nią do Los Angeles. Natomiast rodzina wróciła do Wielkiej Brytanii. W 1938 wystąpiła w dwudziestominutowym filmie muzycznym Hala RoachaOur Gang Follies of 1938[6]. Ciotka zajęta własna karierą, powierzyła jej wychowanie guwernantce[5]. W 1943 MGM ponownie zaangażowała ją w filmie. Jako Annabelle Logan znalazła się w obsadzie fabularnej komedii muzycznej Presenting Lily Mars. Zagrała rolę młodszej siostry głównej bohaterki, w którą wcieliła się Judy Garland. Zyskała wtedy miano „szkockiej Shirley Temple”[6].
W wieku czternastu lat, chodząc już do szkoły średniej, Annabelle Logan zgłosiła się do konkursu na piosenkę, zorganizowanego dla młodzieży przez wytwórnię płytową Capitol. W rezultacie jej utwór pt. Let’s Fly został nagrany przez Johnny’ego Mercera i grupę wokalną The Pied Pipers[5]. Do domu ciotki, której nie lubiła, przychodziło wielu sławnych jazzmanów takich jak pianiści Erroll Garner, Duke Ellington i trębacz Roy Eldridge[5]. Często grywali w salonie ku radości Annabelle. Kiedyś zaśpiewała Ellingtonowi jego utwór I Didn’t Know About You. Zamurowało go – powiedziała po latach. Po pierwsze: dobrze zaśpiewałam, a po drugie: nikt nie znał tego numeru[5].
Kariera
Pod koniec dziesiątej klasy, mając siedemnaście lat, porzuciła szkołę i postanowiła pójść własną drogą. Wyjechała do Nowego Jorku, gdzie studiowała w The American Academy of Dramatic Arts[1]. Następnie wróciła do Szkocji, żeby po czternastu latach spotkać się z rodzicami[7]. Niebawem udała się do Londynu z zamiarem rozpoczęcia kariery wokalnej. Przyjęła nazwisko: „Annie Ross” – podobno tak się zarejestrowała na liście pasażerów podczas lotu do Glasgow[8]. Moja ciotka Ella miała dużą fantazję i kiedyś mi powiedziała, że moja babka nosiła nazwisko „Ross” – wyjaśniała zmianę danych osobowych[8]. W Londynie przez niedługi czas pracowała dorywczo jako aktorka i piosenkarka, a potem skierowała się do Paryża. Dołączyła do tamtejszego środowiska jazzowego, którego w końcu lat 40. znaczącą część stanowiła grupa muzyków ze Stanów Zjednoczonych. Nawiązała krótkotrwały romans z perkusistą Kennym Clarkiem, żonatym wówczas z wokalistką Carmen McRae, i w 1950 urodziła Kenny’ego Clarke’a juniora (zm. 2018)[5]. Decyzją obojga rodziców malec został oddany na wychowanie bratu ojca i jego żonie w Pittsburghu[5].
W 1952 wróciła do Nowego Jorku. Zatrudniła się w sklepie, a zamieszkała w pensjonacie[5]. Wkrótce jednak zgłosił do niej Bob Weinstock, właściciel wytwórni Prestige Records, z propozycją nagrania utworu na podstawie jakiegoś sola instrumentalnego, do którego napisałaby tekst[3]. Jako przykład miały jej posłużyć dokonania Kinga Pleasure’a, „ojca wokalezy”. Wybrała utwór Twisted saksofonisty tenorowego Wardella Graya, który w jej wykonaniu stał się środowiskowym przebojem. Prestiżowy amerykański tygodnik jazzowy „DownBeat” przyznał jej wtedy Nagrodę Nowej Gwiazdy (New Star Award)[5]. W 1953 jako wokalistka zespołu wibrafonistyLionela Hamptona znów udała się do Europy, pozostając w Londynie po zakończeniu tournée[3]. W lutym 1956 brytyjski tygodnik „New Musical Express” doniósł, że nadawanie wykonywanej przez nią piosenki I Want You to Be My Baby zostaje zakazane ze względu na słowa: „Chodź na górę pouprawiać miłość” („Come upstairs and have some loving”)[9]. Wkrótce potem kolejny raz przybyła do Nowego Jorku, żeby wystąpić w broadwayowskiej inscenizacji brytyjskiej rewii Cranks[3].
W 1957 podjęła pracę z Jonem Hendricksem i Davem Lambertem. W ten sposób powstała najsłynniejsza w historii jazzu grupa wokalna: Lambert, Hendricks & Ross[10]. Z Hendricksem jako głównym autorem tekstów i Lambertem jako aranżerem trio, stale dopracowując sztukę wokalezy, spopularyzowało ją w świecie muzyki. Zdobywało liczne nagrody i wyróżnienia. We wrześniu 1959 trójka wokalistów pojawiła się na okładce „DownBeatu”, opatrzonej nagłówkiem: Najbardziej ekscytująca nowa grupa w jazzie. Przez kilka lat wygrywała w corocznych plebiscytach tego pisma w kategorii „Grupa wokalna” w głosowaniu zarówno czytelników jak krytyków[11]. W 1961 trio otrzymało nagrodę Grammy za album High Flying, uzyskując już wcześniej dwie nominacje[12].
W 1962 odeszła z grupy – oficjalnie ze względu na kłopoty ze zdrowiem, a faktycznie wskutek utarczek z Hendricksem spowodowanych jej uzależnieniem od heroiny[3]. Do jej problemów przyczynił się także burzliwy związek z Lennym Brucem – standuperem, który również nie stronił od heroiny[4]. Z triem rozstała się podczas występów w Londynie po zapaści narkotykowej[8]. Postanowiła pozostać w Anglii i podjąć walkę z nałogiem, w której dużą pomoc okazał jej brat – Jimmy[4]. W końcu zerwała z uzależnieniem, ale zajęło jej to wiele lat[8].
W 1963 wyszła za mąż za aktora Seana Lyncha. Rok później z pomocą męża otworzyła nocny klub – Annie’s Room, w którym śpiewały m.in. takie gwiazdy jak Nina Simone, Anita O’Day i jej były kolega z tria – Jon Hendricks[4]. W 1965 zaśpiewała w Warszawie na festiwalu Jazz Jamboree. Ponadto występowała w teatrze, kabaretach, napisała nawet książkę kucharską[5]. Mimo to w 1975 ogłosiła upadłość, sprzedała dom oraz rozwiodła się z mężem, który wkrótce potem zginął w wypadku samochodowym[4]
W latach 90. podczas tournée została zapytana przez dziennikarza: Czego może się spodziewać stary fan Annie Ross na jej koncercie? Odparła bez wahania: Starej Annie Ross, jak sądzę[3]. W 2001 otrzymała obywatelstwo amerykańskie[4]. Mając już ponad siedemdziesiąt lat, związała się z biznesmenem Davem Usherem, który w 1952 dokonał jej nagrań dla wytwórni Dee Gee, założonej przez niego wraz z trębaczem Dizzym Gillespiem[5].
Zmarła w swoim domu na Manhattanie z powodu powikłań związanych z rozedmą płuc i chorobami serca[6]. Miała 89 lat
Dyskografia
1953 New Sounds from France – Jack Dieval Quartet with James Moody–Annie Ross (Prestige)
1956
Annie by Candlelight – Annie Ross with Tony Crombie 4-tel (Nixa)
Singin’ ’N Swingin’ – Annie Ross–Dorothy Dunn–Shelby Davis (Regent/Savoy)
1959
Gypsy – Annie Ross and Buddy Bregman Orchestra (World Pacific)
A Gasser! – Annie Ross and Zoot Sims (World Pacific)
Annie Ross Sings a Song with Mulligan! (World Pacific)
1963
Sings a Handful of Songs (Ember)
Loguerhythms – Songs from the Establishment – Annie Ross and the Tony Kinsey Quintet (Transatlantic)
1965 Portrait of Annie Ross (Pye Records)
1967 Annie Ross & Pony Poindexter with the Berlin All Stars – Recorded at the Tenth German Jazz Festival in Frankfurt (Saba)
2011 Nagroda za Całokształt Dokonań (Lifetime Achievement Award) przyznana przez MAC[13]
Upamiętnienie
W lipcu 2006 w The Space Theatre w Londynie odbyła się premiera monodramu pt. Twisted – The Annie Ross Story autorstwa Briana McGeachana z Verity Quade w roli Annie Ross. Tematyka sztuki koncentruje się na jej konfliktowych relacjach z ciotką – Ellą Logan, krótkim romansie z Lennym Brucem oraz uzależnieniu od heroiny. Jeszcze w tym samym roku spektakl przeniesiono do miejscowego Brockley Jack Theatre, a w postać wokalistki wcieliła się Betsy Pennington.
21 lutego 2012 na festiwalu filmowym w Glasgow miał premierę poświęcony jej film dokumentalny pt. No One but Me[14].
