W 1945 ukończył Szkołę Handlową w Krakowie, podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odbył aplikację sadową, w 1947 zdał egzamin sędziowski. W 1949 podjął studia socjologiczne w Szkole Nauk Politycznych UJ[1]. W 1952 został zatrzymany i następnie tymczasowo aresztowany za działalność w ramach konspiracyjnej i antykomunistycznej organizacji, więziony przez okres blisko roku. W 1954 otrzymał uprawnienia adwokata, w późniejszym czasie uzyskał stopień doktoranauk prawnych. Przez wiele lat działał w Naczelnej Radzie Adwokackiej.
Był mężem Lidii z domu Wędzińskiej, praktykującej w zawodzie adwokata[6], z którą miał trzech synów: Macieja, Marcina i Michała[1]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera VII/rząd zachodni/grób Rozmarynowiczów)[7].
Odznaczenia i upamiętnienie
Przez papieża Pawła VI został odznaczony Komandorią Orderu Świętego Sylwestra. W 2009, za wybitne zasługi w kształtowaniu państwa prawa, a w szczególności za działalność na rzecz zachowania praworządności w czasach PRL, pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[8].
Tablica upamiętniająca Andrzeja Rozmarynowicza w 1999 została odsłonięta w schronisku dla osób niepełnosprawnych w Radwanowicach, prowadzonym przez Fundację im. Brata Alberta[5].
↑ abFormowanie się wspólnoty w Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach. Andrzej Wojciechowski (red. nauk.). Kraków: Wydawnictwo i Drukarnia Towarzystwa Słowaków w Polsce, 2001. ISBN 83-87842-88-5. OCLC749195648. Brak numerów stron w książce
