Pierwsze lekcje muzyki otrzymał od ojca, Jean-François Campry, chirurga i skrzypka pochodzącego z Graglii w pobliżu Turynu[2]. W 1674 został chórzystą w kapeli katedry St Sauveur w Aix, gdzie muzyki uczył go kierownik chóru Guillaume Poitevin[1][2]. W 1678 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1681 przeniósł się do Arles i objął posadę kapelmistrza (maître de musique) w kościele St-Trophime. Pozostał tam przez dwa lata, komponując muzykę zarówno kościelną, jak i świecką[1][2]. Od maja 1683 prowadził szkołę śpiewu przy kościele St-Etienne w Tuluzie. W 1694 przybył do Paryża i objął stanowisko kierownika chóru przy Katedrze Notre-Dame, które piastował przez 6 lat[1].
W latach 1700–1722 zajmował się wyłącznie muzyką świecką, tworząc dzieła sceniczne. Po premierze tragedii lirycznej Tancrède (1702) zyskał sławę wybitnego kompozytora dramaturgicznego[1][2]. W 1718 w uznaniu kompozytorskich zasług, młody król Ludwik XV (niewątpliwie za namową regenta) przyznał Camprze stałą pensję w wysokości 500 liwrów rocznie[1][2]. W 1722 objął stanowisko kierownika artystycznego Opery Paryskiej[1]. Pod koniec życia powrócił do komponowania muzyki sakralnej[2]. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia napisał dwie księgi psalmów (1737 i 1738) i pozostawił wiele motetów w rękopisach[2]. W 1740[1] lub 1742[2] zrezygnował ze stanowiska kapelmistrza królewskiego. Zmarł w wieku 84 lat.
Twórczość
Był najwybitniejszym kompozytorem operowym we Francji w okresie między Jean-Baptistą Lullym a Jean-Philippem Rameau, współtwórcą i głównym przedstawicielem opery baletowej oraz tragedii lirycznej[3]. Jako jeden z pierwszych kompozytorów francuskich komponowal kantaty. Jego kompozycje, w tym fragmenty oper, były często umieszczane w programach Concert Spirituel[4].
Alina Żórawska-Witkowska: Campra André. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 2: CD część biograficzna. Kraków: PWM, 1984. ISBN 83-224-0223-6. (pol.).
James R. Anthony: Campra, André. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
