Był synem zamożnego kupca tytoniowego – Harito Çako. W wieku 15 lat przeniósł się wraz z rodziną do Egiptu, gdzie przez pięć lat uczył się w liceum św. Katarzyny, prowadzonym przez francuskichlazarystów w Aleksandrii[2]. Po ukończeniu szkoły w 1887 powrócił na krótko do rodzinnej wsi Sheper, a następnie wyjechał do Genewy. Ukończył studia na miejscowym uniwersytecie i w 1892 uzyskał doktorat z prawa[2]. W 1894 roku po śmierci żony Evgjenii powrócił do Egiptu, gdzie pracował jako adwokat. W 1898 opublikował serię artykułów poświęconą kwestii alfabetu albańskiego w wydawanym w Bukareszcie czasopisma Shqiperia[3].
W 1919 roku występując w imieniu albańskiego stowarzyszenia Vëllazëria (Braterstwo), działającego w Kairze wysłał memorandum na Konferencję Pokojową w Paryżu, domagając się w nim zachowania integralności ziem zamieszkanych przez Albańczyków. W 1920 roku założył Shoqeria e Miqve (Towarzystwo Przyjaciół), które w 1928 roku sprzeciwiło się proklamowaniu monarchii w Albanii.
Także w Genewie powstały jego pierwsze dramaty, w tym wystawiana do dzisiaj komediaPas vdekjes (Po śmierci). W swoich utworach krytycznie oceniał zwyczaje i tradycje społeczeństwa patriarchalnego. Jest uznawany za jednego z najbardziej znanych pisarzy albańskiego Odrodzenia Narodowego (Rilindja Kombetare)[2]. Jeden z utworów – wydaną w 1908 roku tragedięBurri i dheut poświęcił postaci Skanderbega. Dramat Katërmbëdhjetë vjeç dhëndër (Czternastoletni pan młody) pozostał w rękopisie i został wydany po śmierci Çajupiego[2].
W 1922 wydał antologię poezji włoskiej. Rita Petro w książce Vrima przedstawiła Çajupiego jako pioniera albańskiej poezji erotycznej[4]. Był tłumaczem bajek La Fontaine'a na język albański (ukazały się w 1921)[5].
Zmarł w Egipcie, w 1958 jego szczątki przeniesiono do Albanii. Jego imieniem nazwano działający w Korczy teatr oraz gimnazja w Tiranie i w Prisztinie. Imię Çajupiego nosi także jedna z ulic w Kamzie i w południowo-zachodniej części Tirany. W 1966 Marianthi Xhako nakręciła film dokumentalnyÇajupi.
W życiu prywatnym był żonaty (żona Evgjenia zm. 1892), miał syna (Stefan)[6].
Popiersie Çajupiego w Gjirokastrze
Dzieła
Baba Tomorri (Ojciec Tomorr, Kair 1902)
Dhjata e vjetër e shfaqur, znane też jako: Baba Musa lakuriqë (satyra)
Burri i dheut (Boży mąż, tragedia, 1908)
Pas vdekjes (Po śmierci, wydane pośmiertnie w 1937, komedia)
Vepra dramaturgjike (Tirana, 2001)
Vepra letrare : Baba Tomorri; Poezi të ndryshme; Baba Musa lakuriq... etj. (Tirana, 2001)
Przypisy
↑Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History.. I.B. Tauris: 2013, s. 69. ISBN 978-1-78076-431-3.
.svg){kind=small}
