W 1972 ukończył studia w zakresie biofizyki w Kowieńskim Instytucie Medycznym, po których pracował w ośrodkach akademickich i naukowo-badawczych: w Instytucie Matematyki i Cybernetyki Litewskiej Akademii Nauk (1972–1977), jako wykładowca matematyki w Litewskiej Akademii Rolniczej (1977–1982), jako pracownik naukowy kowieńskiej filii instytutu badawczego związków chemicznych (1982–1986) oraz pracownik naukowy centralnego laboratorium naukowo-badawczego oraz laboratorium neurochirurgicznego Kowieńskiego Instytutu Medycznego (1986–1990).
W 1990 wybrano go do Rady Najwyższej Litewskiej SRR, przekształconej następnie w Sejm niepodległej Litwy. Był jednym z sygnatariuszy Aktu Przywrócenia Państwa Litewskiego z 11 marca 1990. W marcu 1990 w pierwszym rządzie niepodległej Litwy kierowanym przez Kazimiirę Prunskienė objął funkcję ministra spraw zagranicznych. Stanowisko zachował w trzech kolejnych gabinetach do grudnia 1992. W czasie pobytu w Warszawie w styczniu 1991 otrzymał upoważnienie do organizowania rządu emigracyjnego w razie zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności w związku z trwającą interwencją wojsk radzieckich na Litwie[1].
W latach 1992, 1996 i 2000 był wybierany do Sejmu kolejnych kadencji jako kandydat Litewskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej. Od 1996 do 2000 ponownie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w trzech kolejnych gabinetach. W latach 2004–2008 był ambasadorem Republiki Litewskiej przy Stolicy Apostolskiej.
W 2008 poparł akces chadeków do Związku Ojczyzny. Jako kandydat tej partii uzyskał w następnym roku mandat deputowanego w wyborach do Parlamentu Europejskiego[2]. W 2014 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję na VIII kadencję[3].