Przełom lat dwudziestych i trzydziestych to dla niego okres najlepszych projektów jakie zrealizował, głównie we współpracy z Hugonem Leipzigerem. Wspólnie zrealizowali m.in. osiedla nowoczesnych wielorodzinnych domów mieszkalnych w: Chorzowie, Raciborzu, Zabrzu i Bytomiu według zasad propagowanych przez Bauhaus. Samodzielnie zaprojektował także dom mieszkalny dla samotnych w Lipsku w roku 1927, osiedle bloków spółdzielni DEWOG przy ul. Hubskiej we Wrocławiu zbudowane w latach 1929–1930, willę doktora Paula Neumanna przy obecnej alei Kasprowicza 103 w roku 1930.[1]wiatowej we Wrocławiu według jego projektu powstały m.in. ewangelicki kościół Bożej Miłości na Karłowicach w 1941 wyburzony w 1953[2], w lachach 1943-45 zatrudniony był przy projektowaniu umocnień Wrocławia.
Po wyjeździe z Wrocławia w roku 1945 osiadł w Meklemburgii. W latach 1947–1949 był głównym architektem w mieście Wismar. Następnie od roku 1950 pracował w Rostocku, gdzie w 1952 opracowywał plan odbudowy tego miasta ze zniszczeń wojennych. W roku 1958 poprzez ucieczkę do Berlina Zachodniego przedostał się do RFN. Zamieszkał w Bielefeld, gdzie pracował do czasu przejścia na emeryturę w roku 1965.
Był synem wrocławskiego architekta Emila Jaegera. Od roku 1927 jego żoną była rzeźbiarka Inge Jaeger-Uhthoff. Ich syn Thomas Jaeger urodzony w roku 1929 we Wrocławiu także był architektem.
Konstanze Beelitz, Niclas Förster: Breslau/Wrocław. Przewodnik po architekturze modernistycznej. Wrocław: Via Nova, 2006. Brak numerów stron w książce
Encyklopedia Wrocławia. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 313.
Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011. Brak numerów stron w książce
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
