Albert Szaad (ur. 10 marca 1905, zm. 6 sierpnia 1957 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Alberta (1866–1949), pułkownika lekarza Wojska Polskiego, i Otolii z Konaszewiczów (1871–1962)[1]. Był bratem Jerzego (1907–194?), kapitana saperów inżyniera Wojska Polskiego[2] , Wandy Zieleńskiej (1901–1944) i Ireny Jankowskiej (ur. 1912).
Po zakończeniu I wojny światowej wrócił z Rosji, ukończył Korpus Kadetów Nr 2 w Modlinie, a następnie został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 2 października 1925 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 8 Pułku Artylerii Ciężkiej w Toruniu[3][4][5]. 15 lipca 1927 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1927 i 32. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. Z dniem 3 listopada 1934 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1934/36[7]. 27 czerwca 1935 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 87. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W 1936 ukończył kurs, lecz dyplom naukowy oficera dyplomowanego otrzymał dopiero 15 września 1937[9]. W marcu 1939 odbywał staż liniowy na stanowisku dowódcy 1. baterii 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu[10]. W czasie kampanii wrześniowej pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Armii „Poznań” na stanowisku kierownika referatu zaopatrzenia[11][12]. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, a następnie obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Do końca wojny przebywał w Oflagu II C Woldenberg[13].
Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do ludowego Wojska Polskiego. Pełnił służbę w Sztabie Generalnym[2] . 19 maja 1950 został aresztowany, a 2 listopada 1951 skazany na karę 12 lat pozbawienia wolności[14]. W marcu 1956 jego sprawa został umorzona zgodnie z ówcześnie obowiązującą procedurą[15]. Zrehabilitowany, wyszedł złamany psychicznie i nerwowo. Nie pomogło intensywne leczenie i doskonała opieka lekarska. W chwili depresji targnął się na swoje życie[2] [12]. 10 sierpnia 1957 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach „z zachowaniem wszystkich honorów wojskowych”[2] (kwatera A30-6-8)[16].
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 375, 791.
- ↑ a b c d e f Z żałobnej karty ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 2 października 1925 roku, s. 531, 534.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 416, 494.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 211, 708.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 212.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 103-104.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 732.
- ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 463.
- ↑ a b Głowacki 1985 ↓, s. 344.
- ↑ Straty ↓, numer jeniecki „1300”.
- ↑ Poksiński 1992 ↓, s. 114, 175.
- ↑ Poksiński 1992 ↓, s. 177.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 173.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Jerzy Poksiński: „TUN”. Tatar-Utnik-Nowicki. Represje wobec oficerów Wojska Polskiego w latach 1949-1956. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07980-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Ś.p. ppłk dypl. Albert Szaad. „Orzeł Biały”. 37 (793), s. 2, 1957-09-14. Londyn.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
