Alain Bashung
Alain Bashung
|
| Data i miejsce urodzenia
|
1 grudnia 1947
Paryż
|
| Data i miejsce śmierci
|
14 marca 2009
Paryż
|
| Zawód
|
aktor, piosenkarz, autor tekstów
|
| Współmałżonek
|
Chloé Mons (od 30.06.2001)
|
| Lata aktywności
|
1966–2009
|
| Odznaczenia
|
|
|
|
| Strona internetowa
|
Alain Bashung, właśc. Alain Claude Baschung (ur. 1 grudnia 1947 w Paryżu, zm. 14 marca 2009 tamże) – francuski piosenkarz, autor tekstów i aktor.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Matka Alaina pracowała w fabryce, a jego ojcem był Algierczyk, którego nigdy nie poznał. Po urodzeniu matka ponownie wyszła za mąż i oddała małego Alaina (miał wówczas 1 rok) pod opiekę rodziców ojczyma, którzy mieszkali w Wingersheim (okolice Strasburga). W dzieciństwie zainteresował się muzyką po otrzymaniu harmonijki ustnej, na której ćwiczył utwory m.in. Kurta Weila i Wagnera. Uprawiał także kolarstwo i koszykówkę. W późniejszym okresie i dotarciu do tamtejszych rozgłośni radiowych muzyki rockandrollowej, zapoznał się z twórczością wielu artystów tego gatunku, co stanowi częstą inspirację w jego utworach. W 1959 roku powrócił do Paryża, gdzie ukończył École nationale de commerce.
Ostatnie miesiące życia
W lutym 2009 podczas ceremonii rozdania francuskich nagród muzycznych otrzymał trzy „Victoires”. Mimo choroby, 24 lutego, wychudzony i osłabiony Alain Bashung był na scenie paryskiej sali koncertowej Zenith, by odebrać statuetki „Victoire”: za najlepszą płytę roku, za najlepszy koncert oraz nagrodę dla najlepszego wokalisty. Śpiewał wtedy piosenkę z nagrodzonej płyty „Bleu petrole”. Było to prawdopodobnie jego ostatnie spotkanie z publicznością.
Na wieść o śmierci piosenkarza, otoczonego we Francji prawdziwym kultem, Pałac Elizejski wydał specjalny komunikat. Prezydent Nicolas Sarkozy określił w nim zmarłego jako „wielkiego poetę i artystę zaangażowanego”, który „stworzył świat muzyczny o mrocznej i eleganckiej estetyce”[1].
1 stycznia 2009 artysta został uhonorowany Legią Honorową piątej klasy (Chevalier)[2].
Alain Bashung zmarł na raka płuca w jednym z paryskich szpitali w wieku 61 lat[1]. Został pochowany 20 marca 2009 na Cmentarzu Père-Lachaise.
Kariera artystyczna
Początki kariery były wyraźnie odmienne od późniejszych dokonań Bashunga. Z grupą muzyków włóczył się po restauracjach, hotelach i bazach wojskowych żołnierzy amerykańskich. Pierwszy singiel zatytułowany Pourquoi rêvez-vous des États-Unis? („Dlaczego marzycie o USA?”) wydał w 1966 roku. Rok później pojawił się jako support zespołów Cream, The Troggs oraz Pretty Things na festiwalu muzyki popularnej w Pałacu Sportu w Paryżu. Szerszej publiczności dał się poznać podczas emisji programu „Tremplins de l’été”, gdzie wykonał utwór Je vous crois („Wierzę wam”). Pod koniec lat 60. spędził kilka miesięcy z innym popularnym francuskim artystą, Christophem. Ostatnim singlem, który został wydany pod nazwiskiem Baschung był utwór Les Romantiques z 1968 roku.
W 1973 zagrał Robespierre’a w komedii muzycznej La Révolution française, której autorem był Claude-Michel Schönberg.
Po dziewięciu latach bez większych sukcesów, Bashung postawił na współpracę z tekściarzem Borisem Bergmanem i producentem Andym Scottem. W 1977 roku wydał swój pierwszy album, Romans photos. Następną płytą była Roulette russe, utrzymana w klimacie rockowym, która podobnie jak poprzednia przeszła bez większego echa.
W wieku 33 lat, Bashung osiągnął pierwszy prawdziwy sukces komercyjny poprzez wydanie singla Gaby oh Gaby, sprzedanego w liczbie miliona kopii. Kolejnym albumem była wydana w 1981 Pizza z przebojem Vertige de l’amour.
Album Play blessures z 1982 roku powstał we współpracy z Sergem Gainsbourgiem, który napisał teksty piosenek. Utrzymany w klimacie nowej fali ma we Francji status kultowego, mimo klęski komercyjnej, wynikającej z nieprzystępnych tekstów i chłodnego brzmienia dla szerszej publiczności.
Kolejnym albumem był wydany rok później Figure imposée, odebrany z umiarkowanym entuzjazmem przez krytyków. W 1984 roku wydał singiel S.O.S. amor, który pozwolił Bashungowi na swego rodzaju restart kariery i wejście do elity francuskiej piosenki tamtych czasów na stałe. W ramach antyrasistowskiej kampanii Touche pas à mon pote wydał piosenkę pod tym samym tytułem w 1985 roku.
Płyta Passé le Rio Grande z 1986 roku była pierwszym sukcesem na polu francuskich nagród muzycznych Victoires de la Musique – została uhonorowana statuetką za najlepszy album rockowy.
Wydany w 1989 roku album Novice jest zwrotem w klimaty eksperymentalne i nowofalowe. Z płyty pochodzi singiel Bombez !, do którego nakręcono teledysk w Las Vegas. Była to ostatnia płyta, na którą teksty napisał Boris Bergman, a pierwsza, na którą powstały teksty we współpracy z Jeanem Fauque. Podobnie do wydanego w 1982 roku Play blessures album nie przekroczył liczby 50 tysięcy sprzedanych egzemplarzy.
Jednym z największych sukcesów Bashunga był nagrany w amerykańskim Memphis, wydany w 1991 roku album Osez Joséphine, z którego pochodzi największy przebój artysty o tym samym tytule. Sprzedany w ponad 350 tysiącach kopii album ugruntował pozycję Bashunga jako kompozytora.
W 1994 roku nagrał Chatterton, album w stylu country new age z singlem Ma petite entreprise, który po raz kolejny okazał się sukcesem komercyjnym. W tym samym czasie Bashung coraz częściej pojawiał się w różnego rodzajach produkcjach filmowych i serialowych, jak np. Ma sœur chinoise (reż. Alain Mazars).
W 1998 roku artysta wydał swój najbardziej ceniony album, Fantasie militaire, z którego pochodzi utwór La nuit je mens. Za ten album otrzymał 3 nagrody Victoires de la musique w roku 1999, a także dodatkową statuetkę w ramach najlepszej płyty dwudziestolecia (w 2005 roku).
Z 13 nagrodami, które zdobył od 1993 roku jest najczęściej nagradzanym artystą w historii francuskich Victoires de la Musique (ex aequo z Mathieu Chedidem)[3]
Dyskografia
Albumy studyjne
Single
| Rok
|
Singel
|
Lista przebojów
|
 Francja
|
 Belgia
|
| 1966
|
Pourquoi rêvez-vous des États-Unis?
|
-
|
-
|
| 1967
|
T’as qu'à dire Yeah
|
-
|
-
|
| 1967
|
Tu es une petite enfant qui fait la belle
|
-
|
-
|
| 1968
|
Chère petite chose
|
66
|
-
|
| 1968
|
Les romantiques
|
-
|
-
|
| 1969
|
Lise
|
-
|
-
|
| 1969
|
La rivière
|
-
|
-
|
| 1969
|
Simplement quelques jours
|
-
|
-
|
| 1969
|
Ho gli occhi chuisi
|
-
|
-
|
| 1970
|
Un jour viendra
|
-
|
-
|
| 1971
|
Du feu dans les veines
|
-
|
-
|
| 1973
|
Bois de santal
|
-
|
-
|
| 1977
|
Roman Photos
|
71
|
-
|
| 1977
|
C’est la faute à Dylan
|
-
|
-
|
| 1979
|
Je fume pour oublier que tu bois
|
-
|
-
|
| 1980
|
Gaby oh Gaby
|
2
|
-
|
| 1981
|
Vertige de l’amour
|
1
|
-
|
| 1981
|
Rebel
|
19
|
-
|
| 1981
|
C’est comment qu’on freine?
|
45
|
-
|
| 1983
|
Elégance
|
-
|
-
|
| 1984
|
S.O.S. Amor
|
36
|
-
|
| 1985
|
Tu touches pas à mon pote
|
-
|
-
|
| 1985
|
Hey Joe
|
59
|
-
|
| 1986
|
L’arrivée du Tour
|
44
|
-
|
| 1986
|
Malédiction
|
36
|
-
|
| 1989
|
Bombez!
|
76
|
-
|
| 1989
|
Pyromanes
|
94
|
-
|
| 1989
|
Etrange été
|
-
|
-
|
| 1991
|
Osez Joséphine
|
14
|
-
|
| 1991
|
J’écume
|
-
|
-
|
| 1992
|
Madame rêve
|
-
|
-
|
| 1994
|
Ma petite entreprise
|
61
|
-
|
| 1994
|
J’passe pour une caravane
|
31
|
-
|
| 1998
|
La nuit je mens
|
12
|
-
|
| 1998
|
Sommes-nous
|
24
|
-
|
| 1998
|
Aucun express
|
39
|
-
|
| 2003
|
La ficelle
|
-
|
-
|
| 2008
|
Résidents de la République
|
-
|
32
|
Filmografia
Aktor
Kompozytor
Przypisy
Linki zewnętrzne
