Pierwsze niepotwierdzone wzmianki o misjonarzach katolickich w Wietnamie dotyczą 1533, jednak na większą skalę działalność misjonarską rozpoczęto w XVII w. wraz z powstaniem misji portugalskich w Faifo (obecnie Hội An) i z przybyciem francuskiego jezuity Aleksandra de Rhodesa. Działalność misjonarzy spotkała się z niechęcią władców Wietnamu, zarówno w domenie Trịnhów, jak i Nguyễnów. Edykty nakazywały misjonarzom opuszczenie kraju, a uchylających się od tego nakazu karano, do kary śmierci włącznie. Mimo to chętnie korzystano z pomocy technicznej misjonarzy. Pod koniec XVIII w. ta tendencja znacznie się nasiliła i na początku XIX w., za panowania Gia Longa, doprowadziła do legalizacji chrześcijaństwa. Odwrót od tej polityki nastąpił po śmierci Gia Longa, za panowania jego syna Minh Mạnga. Nieprzyjazny wobec katolicyzmu kurs trwał do lat 60. XIX w., do podporządkowania Wietnamu kolonizatorom francuskim i szczególnie drastyczne formy przybrał pod koniec tego okresu. Uznanie religii katolickiej nastąpiło 5 czerwca 1862 w wyniku podpisania francusko-hiszpańsko-wietnamskiego traktatu pokojowego[1].
Katolicy zaliczeni do grupy 117 męczenników wietnamskich zostali zamęczeni w latach 1745–1862. Wśród nich było 8 biskupów i 50 księży.
Beatyfikacje męczenników wietnamskich odbyły się w kilku grupach:
