Świerszcz domowy, świerszczyk domowy (Acheta domesticus) – niewielki gatunek świerszcza osiągający długość 15–25 mm[3], o kolorze brunatnym lub brunatno-szarym (czasem czarnym). Hodowany i sprzedawany jako pokarm wielu zwierząt (ptaków, gadów i płazów)[3], oraz jako zwierzę domowe.
Naturalny zasięg jego występowania obejmował północną Afrykę i południowo-zachodnią Azję[3]. Został zawleczony do Europy. W Polsce jest powszechny na obszarze całego kraju. Nie wykazano go jedynie z kilku krain górskich[4]. Obserwowane jest coraz liczniejsze jego występowanie na terenach zurbanizowanych oraz na wysypiskach śmieci, natomiast na obszarach wiejskich zanika[4].
Jest wszystkożernym synantropem. Żyje najczęściej w pobliżu ludzkich siedzib, w budynkach, latem występuje w środowisku naturalnym np. na łąkach i pastwiskach. W dzień siedzi w ukryciu, nocą dojrzałe samce wydają melodyjne dźwięki wabiące samice. Samca można odróżnić od samicy po tym, że "ćwierka" i nie posiada pokładełka znajdującego się z tyłu na odwłoku samicy.
Świerszcze domowe również można hodować w domu. Do hodowli świerszcze wymagają temperatury 18–35 °C. Świerszcze są wszystkożerne, jako pokarmu można używać warzyw i owoców, które będą jednocześnie źródłem wody, lub suchej karmy w postaci np. otrębów, lub płatkowanej karmy dla ryb (która będzie jednocześnie źródłem białka, co ograniczy kanibalizm). W przypadku stosowania wyłącznie suchej karmy, niezbędne jest dodatkowe źródło wody. Im wyższa temperatura tym cykl przebiega szybciej. Potrzebny jest również pojemnik z ziemią do kwiatów lub torfem, w którym dorosłe samice składają jaja. Świerszcze żyją ok. 3 miesięcy.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Acheta domesticus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Autorem nazwy rodzajowej Acheta uznany został Fabricius (1775), a nie Linnaeus (1758) – opinia ICZN nr 299 z 1954 roku
- ↑ a b c Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik : rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006. ISBN 83-7073-429-4. Brak numerów stron w książce
- ↑ a b Władysław Bazyluk, Anna Liana: Prostoskrzydłe - Orthoptera. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2000, seria: Katalog Fauny Polski cz. 17, z. 2. ISBN 83-85192-94-8. Brak numerów stron w książce
Identyfikatory zewnętrzne:
