Świątynia Apollina Sozjanusa
Zachowany fragment fasady
|
| Państwo
|
 Włochy
|
| Miejscowość
|
Rzym
|
| Ukończenie budowy
|
431 p.n.e.
|
| Ważniejsze przebudowy
|
353 p.n.e., ok. 30–28 p.n.e.
|
Położenie na mapie Rzymu  Świątynia Apollina Sozjanusa |
Położenie na mapie Włoch  Świątynia Apollina Sozjanusa |
Położenie na mapie Lacjum  Świątynia Apollina Sozjanusa |
 41°53′32,4″N 12°28′46,5″E/41,892333 12,479583
|
|
|
Świątynia Apollina Sozjanusa – starożytna świątynia poświęcona bogu Apollinowi, znajdująca się na Polu Marsowym w Rzymie, pomiędzy Teatrem Marcellusa a współczesnym Piazza di Campitelli.
Świątynia została wzniesiona przez konsula Gajusza Juliusza Mento jako wypełnienie ślubu złożonego podczas zarazy, która nawiedziła Rzym w 433/432 roku p.n.e.[1] Jej uroczyste poświęcenie nastąpiło 13 lipca 431 p.n.e., podczas święta Ludi Apollinares[1]. Pierwotnie świątynia dedykowana była Apollinowi z przydomkiem Medicus[1][2]. W 353 roku p.n.e. dokonano jej przebudowy[1]. Do czasu wzniesienia przez Augusta świątyni Apollina na Palatynie była to jedyna w Rzymie świątynia tego boga[1].
Około 30–28 roku p.n.e.[1] świątynia została gruntownie przebudowana przez Gajusza Sozjusza, konsula z roku 32 p.n.e., na którego cześć nazwano ją świątynią Apollina Sozjanusa[2][3]. Przyczółek budowli ozdobiono wówczas dekoracją rzeźbiarską przedstawiającą walkę Greków z Amazonkami (symboliczna aluzja do wojny Rzymian z Kleopatrą), we wnętrzu natomiast wykonano fryz ukazujący potrójny triumf Oktawiana w 29 roku p.n.e.[2]
Po przebudowie dokonanej przez Sozjusza zwieńczona tympanonem frontowa fasada utrzymanej w stylu korynckim świątyni wspierała się na sześciu kolumnach. Prowadziły do niej dwie pary schodów, ulokowanych po bokach pronaosu[1]. Do czasów współczesnych ze świątyni zachował się jedynie fragment fasady z trzema kolumnami, podtrzymującymi fryz ozdobiony motywem gałązki wawrzynu i bukranionami[1]. Przewrócone kolumny zostały postawione na swoim obecnym miejscu w 1940 roku. Z powodu niedbałości przy pracach rekonstrukcyjnych ich lokalizacja nie pokrywa się jednak z oryginalnym planem świątyni[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Lawrence Richardson: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1992, s. 12-13. ISBN 0-8018-4300-6.
- ↑ a b c Wielka Historia Świata. T. 3. Kraków: Oficyna Wydawnicza Fogra, 2005, s. 356. ISBN 83-85719-84-9.
- ↑ a b Ancient Rome: The Archaeology of the Eternal City. edited by Jon Coulston and Hazel Dodge. Oxford: Oxford University School of Archaeology, 2000. ISBN 978-0-947816-54-4. Brak numerów stron w książce
