Łężyckie Skałki znajdują się u podnóża Narożnika na południowym zachodzie od Lisiej Przełęczy w pobliżu drogi z Dusznik, przez Łężyce do Karłowa, obok wyludnionego już przysiółka Łężyce Górne (Łężno)[1].
Opis
Jest to rozległa górska łąka, położona na całej powierzchni Rogowej Kopy (790 m n.p.m.), która wznosi się na wierzchowinie środkowego piętra Gór Stołowych z rozrzuconymi kilkunastoma małymi skałkami z okresu mioceńskiego o wysokości od 3–4 m, pozostałych po erozji i wietrzeniu górnego poziomu piaskowca Gór Stołowych[1]. Skałki i samotne parasolowato ukształtowane drzewa stwarzają egzotyczne wrażenie[1]. W połączeniu z rozległą łąką o stepowym charakterze, wysoką po pas trawą i kwitnącymi ziołami oraz kwiatami sprawiają, że potocznie przyjęła się dla tego obszaru nazwa Sawanna Afrykańska[1]. Nazwy tej użył swego czasu jako pierwszy autor podziału fizycznogeograficznegoSudetów, profesor Wojciech Walczak[2]. Znajdują się tu m.in. bogate stanowiska pełnika europejskiego, zwanego lokalnie różą kłodzką, ciemiężycy zielonej czy kilku gatunków storczyków[2].
Ze względu na unikalną roślinność łąkowo-torfowiskową oraz walory krajobrazowe już w pierwszej połowie lat 80. XX w. dr Krystyna Pender z Uniwersytetu Wrocławskiego proponowała uznanie tego obszaru za rezerwat przyrody pod nazwą "Skałki Łężyckie"[2]. Po powołaniu Parku Narodowego Gór Stołowych (1993) utworzono tu obszar ochrony ścisłej[3].
↑ abcEdmund Jońca. W sprawie utworzenia Stołowogórskiego Parku Narodowego. „Chrońmy przyrodę ojczystą”. XLII (1/1986), s. 47-54. Państwowe Wydawnictwo Naukowe. (pol.).