Det vitskapelege namnet for familien, Parulidae, stammar frå det faktum at Linné i 1758 namnsette stryparula som ei meis, Parus americanus. Slektsnamnet vart først endra til Parulus og seinare til Parula, som har gjeve namn til heile familien. Tidlegare var 'skogsongarar' nytta som norsk namn på familien,[1] truleg etter ei omsetting av «wood-warblers» som har vore ei nemning på engelsk.[2] På engelsk nyttast i dag «New World warblers» som offisielt namn, truleg opphavet til uoffisielt 'amerikanske "warblers"/songarar' på norsk.[3] Det offisielle norske namnet er i dag parulafamilien.[4]
Skildring
Dei fleste av dei ca. 110 artane i familien lever i tre, men omnparula, vassparula og straumparula, har eit levevis knytt til bakken og til vatn. Nesten alle er insektetarar.
Alle parulaer er relativt små fuglar. Den minste arten er mesquiteparula, Vermivora luciae, på om lag 6,5 gram og 10,6 cm.
Artane i familien som er trekkfuglar har tendens til å legge største kull av egg, vanlegvis opptil seks egg. Store kull kan vere eit middel til å kompensere for farar som individa utsett seg for under trekka. I kontrast er to egg i kullet typisk for mange tropiske artar, ettersom ungane hos desse artane kan få betre omsorg, og dei vaksne har større sjansar for fleire kull og større reproduksjon.
Det er sannsynleg at parulaer har opphavet i det nordlege Sentral-Amerika, der ein framleis finn størst mangfald av arter og største populasjonar. Derifrå har dei spreidd seg nordover i løpet av interglasialperiodane, hovudsakleg som migrantar som returnerte til forfedrane sitt område om vinteren. To slekter, Myioborus, kvitstjertar, og Basileuterus synast å ha kolonisert Sør-Amerika tidleg, kanskje før dei to kontinenta blei kopla saman, og gav veg til dei fleste artar av songfuglar til regionen. Om lag tredve artar av parulaer har vore observert som sporadiske streiffuglar i Europa,[5] av desse fire artar i Noreg, myrteparula (Setophaga coronata) på Utsira i 1996[6] og omnparula, Seiurus aurocapilla, på Karmøya i oktober 2003.[7] I 2020 kom to nye parulaartar, brunkinnparula, Setophaga tigrina,[8] og klatreparula, Mniotilta varia.[9] Dei to sistnemnde vart observerte på Utsira og i Hå kommune høvesvis.
Hos mange trekkfuglartar i familien, spesielt dei som hekkar lengst nord, utviklar hannane ein karakteristisk hekkedrakt i hekkesesongen, ettersom hannar markerer seg for å gjenvinne territoriet og å vise seg fram for moglege makar kvart år. Denne tendensen er spesielt markant i den store slekta Setophaga. Derimot syner standfuglane, som dannar par for livet, liten eller ingen kjønnsdimorfisme.
Eit unnatak er omnparula og dei to artane i Parkesia. Dei er trekkfuglar, men samstundes har dei identisk fjørdrakt for begge kjønn. Eit anna unnatak er dei tropiske gulstrupane, Geothlypis, som er standfuglar, men òg kjønnsdimorfe.
Denne artikkelen er basert på ei omsetjing av artikkelen New World warbler frå Engelsk Wikipedia der følgjande kjelder mellom anna vart nytta:
Curson, Quinn and Beadle, 1994. New World Warblers. 252 p. ISBN 0-7136-3932-6
Lovette, I. J. and E. Bermingham. 2002. What is a wood-warbler? Molecular characterization of a monophyletic Parulidae. The Auk. 119(3): 695-714. PDF fulltext[daud lenkje]
↑Curson, J. & Bonan, A. (2019). New World Warblers (Parulidae). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Henta 10. september 2019
↑Frode Falkenberg 6. april 2006 Spør en ornitolog Innlegg på nettsida fuglevennen.no arkivert på web.archive.org. Henta 10. september
↑ 4,04,1Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. med oppdateringar i 2017. Norsk Ornitologisk Forening sin nettstad (publisert 21.12.2017)
Chasing Down Warblers National Geographic News story on seeing 30 warbler species in May
Bibliografi
Dunn, Jon. 1997. A field guide to warblers of North America. Boston : Houghton Mifflin Co., x, 656 p. : ill. (some col.), col. maps ; 19 cm.
Morse, Douglass H. 1989. American warblers : an ecological and behavioral perspective. Cambridge, Mass. : Harvard University Press, xii, 406 p. : ill., maps.
Harrison, Hal H. 1984. Wood warblers’ world. New York : Simon and Schuster, 335 p., 24 p. of plates : ill. (some col.) ; 25 cm.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
