Those Magnificent Men in their Flying Machines, or how I flew from London to Paris in 25 hours and 11 minutes, is een Britse avondvullende filmkomedie uit 1965 geregisseerd door Ken Annakin. Het verhaal speelt zich af in 1910, het tijdperk van de luchtvaartpioniers, een jaar nadat Louis Blériot als eerste over het Kanaal vloog. Er wordt een race georganiseerd tussen Londen en Parijs waarbij allerlei nationaliteiten meedoen.
De Brit Richard Mays (James Fox) en de Amerikaan Orvil Newton (Stuart Whitman) strijden om de overwinning en de aandacht van de dochter Patricia (Sarah Miles) van de organisator Rawnsley (Robert Morley).
De decors, rekwisieten en kostuums zijn authentiek. Er werden vliegtuigen en replica's op ware grootte gebruikt. Op het hoogtepunt werden meer dan 2000 figuranten ingezet. De film is geschoten op 70mm-film.
Het lied Those Magnificent Men in their Flying Machines werd een hit en de frasen "up diddley up-up" en "down diddley down-down" zijn in het collectieve bewustzijn terechtgekomen.
De film won een Golden Globe in 1966 voor het spel van Alberto Sordi, en een BAFTA Award voor beste kostuums. De film is in 1966 genomineerd voor een Academy Award voor beste originele scenario.