Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.
Het verhaal is gebaseerd op de onthulling van de Pentagon Papers, geheime documenten over de Vietnamoorlog. Als Daniel Ellsberg tot de ontdekking komt dat het Amerikaanse volk wordt voorgelogen, staat hij voor een enorm dilemma: het openbaar maken of het verzwijgen in het belang van de nationale veiligheid. Katharine Graham, Amerika’s eerste vrouwelijke krantenuitgever van The Washington Post, zet samen met haar (hoofd)redacteur Ben Bradlee alles in het werk om de documenten te publiceren na te zijn aangeklaagd door de regering-Nixon.
Zie Pentagon Papers voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
In 1967 richtte toenmalig minister van Defensie Robert McNamara de Vietnam Study Task Force op met de bedoeling een encyclopedische geschiedenis van de Vietnamoorlog te schrijven. Het lijvige dossier, dat later bekend zou worden onder de titel "Pentagon Papers", onthulde onder meer dat de Verenigde Staten de Vietnamoorlog met opzet had uitgebreid door Cambodja en Laos te bombarderen en dat presidenten Harry S. Truman, Dwight D. Eisenhower, John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson de bevolking hadden misleid wat betreft de ware intenties en redenen achter de oorlog. De Pentagon Papers werden in 1971 door defensieanalist Daniel Ellsberg gelekt aan onder meer The New York Times en The Washington Post. Beide kranten publiceerden verschillende documenten, waarna ze aangeklaagd werden door de Amerikaanse overheid en verdere publicatie werd tegengehouden. Enkele weken later oordeelde het Hooggerechtshof op basis van het eerste amendement van de grondwet van de Verenigde Staten dat de Pentagon Papers gepubliceerd mochten worden.
Productie
Ontwikkeling
Na het lezen van de memoires Personal History (1997) van Washington Post-uitgeefster Katharine Graham schreef Liz Hannah een spec script over de rol van Graham en haar krant in het publiceren van de Pentagon Papers.[2] Het script werd in oktober 2016 verkocht aan het productiebedrijf van Amy Pascal.[3] Op 6 maart 2017 raakte bekend dat Steven Spielberg het project zou regisseren met Meryl Streep en Tom Hanks als hoofdrolspelers.[4] Om in mei 2017 aan de productie te kunnen beginnen, stelde Spielberg zijn geplande verfilming van The Kidnapping Of Edgardo Mortara uit. Hanks op zijn beurt stelde de productie van de oorlogsthriller Greyhound uit om aan The Post te kunnen meewerken.[5] Scenarist Josh Singer werd in dienst genomen om het script van Hannah te herschrijven.[6]
John Williams was eerst voorzien om de filmmuziek van Steven Spielbergs Ready Player One te componeren maar omdat de postproductie voor beide films gelijk liep, besloot Williams de filmmuziek voor The Post te componeren en werd componist Alan Silvestri aangetrokken voor Ready Player One. Het is reeds de 28ste samenwerking tussen Williams en Spielberg.[9]
Opnames
De opnames gingen op 30 mei 2017 van start.[10] Er werd gefilmd op verschillende locaties in Westchester County in de staat New York. Het gebouw van Premier Home Health Care in White Plains werd langs de buitenzijde gebruikt als het kantoorgebouw van The Washington Post. Het echte kantoorgebouw van de krant, gelegen in Washington D.C., was een jaar eerder afgebroken.[11][12]
The Post ging op 14 december 2017 in première in het Newseum in Washington, D.C..[13] De film zal een beperkte release hebben in de Verenigde Staten op 22 december 2017, gevolgd door een wijdverspreide release op 12 januari 2018.[14]
Controverse
Aanvankelijk heette het filmproject The Post. Nog voor de opnames begonnen, ontstond er ophef rond die titel. Gewezen journalisten en redacteurs van The New York Times vonden het ongepast dat de film naar de concurrerende krant The Washington Post genoemd werd en zich op het werk van Katharine Graham en Ben Bradlee zou focussen, terwijl het The New York Times was die als eerste de Pentagon Papers had gepubliceerd en als eerste voor de rechter was gesleept door de Amerikaanse overheid.[15][16] Aanvankelijk had The Washington Post geen toegang tot de documenten van klokkenluider Daniel Ellsberg en baseerde de krant zich hoofdzakelijk op wat The New York Times over de Pentagon Papers schreef. Het was pas nadat The New York Times een publicatieverbod kreeg opgelegd dat The Washington Post ook begon met het publiceren van Ellsbergs documenten. Ook de belangrijke rechtszaak die op de publicatie volgde en waarin de vrijheid van de pers centraal stond, werd naar The New York Times genoemd (New York Times Co. v. United States).[15] Tijdens de productie werd de titel veranderd in The Papers.[8] Deze titel kon geïnterpreteerd worden als een verwijzing naar zowel de Pentagon Papers als de verschillende kranten (Engels: newspapers) die een rol speelden in het publiceren van de vertrouwelijke documenten. In augustus 2017 werd de titel echter opnieuw veranderd in The Post.[17]
.png){kind=link}
